فصل 10 قوه مقننه يا قوه مدونه‌

حكومت‌هاى امروزى نوعا داراى سه قوه مستقل و مجزا از هم‌ديگر- ولو بحسب ظاهر- هستند.[1]

1- قوه مجريه: وزرا و صدر اعظم و امثال آنها

2- قوه قضائيه‌

3- قوه مقننه (مجلس شوراى ملى و سنا)

وظيفه اوّل اداره كشور و ملت بر اساس قانون است و وظيفه دوم حل منازعات فيمابين كسانى كه اختلاف و دعوى دارند و وظيفه سوم وضع و تقنين قوانين كه از افكار و تمايلات عمومى مردم يا خود اعضاى منتخب مردم ناشى ميشود.

گاهى رئيس‌جمهور و يا پادشاه بعنوان هم‌آهنگ‌كننده اين قوه سمت نظارت عمومى را بر آنان دارد ولى در كشورهاى مترقى امروزى هريكى ازين سه قوه در كار ديگرى مداخله‌اى ندارد، مگر آنچه را كه قانون بيان كرده باشد.

در حكومت اسلامى هم قوه مجريه در موضع خود رسميت دارد منتها اعضاى آن بايد هركدام در شغل خود علم كافى و پاكى نفس داشته باشد (هَلْ يَسْتَوِي الَّذِينَ يَعْلَمُونَ وَ الَّذِينَ لا يَعْلَمُونَ. إِنَّ أَكْرَمَكُمْ عِنْدَ اللَّهِ أَتْقاكُمْ‌.

قوه قضائيه نيز در اسلام وجود دارد و از اهميت به‌سزائى برخوردار است و احكام آن و وظايف قاضى و شرايط آن در كتب فقهى مذكور است و

[1] - انفكاك اين سه قوه از نظر اسلام ضرورى نيست ولى براى تحديد سلطه قوه مجريه و تأمين عدالت و آزادى مفيد است.