بعد از امام حسين، دانشمندان و مسلمان با ايمان باز هم براى حفظ دين، جان نثارى كردند كه احترام به آن هيچ منافاتى با حادثه كربلا ندارد دليل اين‌كه چرا بر واقعه كربلا تأكيد مى‌شود در اوايل اين كتاب ذكر شد.

نهم: تعديل مبالغات و اصلاح نواقص عزادارى.

روضه‌خوان‌ها و جمعى از نويسندگان و مؤلفين اين فاجعه مسلم تاريخى‌گاهى از روى غفلت و زمانى از روى ناآگاهى و كم علمى، مبالغاتى را نقل مى‌كنند كه به عظمت اين واقعه، آسيب مى‌رسانند و حتى شنوندگان هوشمند را دچار ترديد و حتى بدبينى مى‌سازند و لازم است آن‌ها را از زبان خود به دور سازند و از صحبت‌ها و قلم‌هاى خود حذف كنند تا عزادارى مورد قبول همه واقع شود.

مثلًا: بعضى‌ها نوشته‌اند امام حسين (ع) در روز عاشورا يكهزار و نهصد و پنجاه تن از لشكر دشمن را بكشت.

شكى در شجاعت حسين فرزند حيدر كرار وجود ندارد، و تاريخ كربلا بر آن دلالت دارد حتى به نقلى، يك گزارشگر روز عاشورا مى‌نويسد وقتى نوبت جهاد به خود امام حسين رسيد، من فكر مى‌كردم الآن حسين از خيمه با قد خميده و رنگ پريده بيرون مى‌آيد و مصيبت كشته شدن فرزندان و برادران و برادرزادگان و مردان اهل بيت و ياران با وفاى او و نيز تشنگى و هواى گرم كربلا و علم او به كشته شدنش‌