نام آن كشور لازم نيست، با يك‌شخصى‌كه از نظر مقام نفر دوم آن‌كشور بود صحبت كردم، او هم رتبه ملكى داشت و هم رتبه نظامى، در هردو جهت رتبه‌هاى بالايى داشت، حالا اگر نام او را بگيرم، شايد اكثر شما او را بشناسيد؛ ولى نمى‌خواهم نام او را بگيرم. من با او گفتم: مسافرين‌ما مى‌آيند در" فلان دشت و فلان منطقه" از طرف دزدها و پوليس‌هاى شما اذيت مى‌شوند، پول‌هاى‌شان را مى‌گيرند، مال‌هاى‌شان را مى‌دزدند، حتى عده زيادى را تاكنون كشته‌اند، مسافرين‌ما آدم‌هاى بى‌كار نيستند كه هرروز بيايند و بروند، همه آنان مجاهداند، آنان براى پول و امكانات نزد من مى‌آيند، من به آنان پول مى‌دهم تا دوباره به جبهه برگردند، لذا توقع‌ما اين است كه شما جلو اين دزدهارا بگيريد.

او در جواب من گفت: مى‌دانيد كه عمر من خيلى بيشتر از عمر شماست و من تمام عمر خود را در نظام سپرى كرده‌ام، حرف او راست بود، هم عمرش از من بيشتر بود و هم ادعايى‌كه مى‌كرد درست بود. او جواب تقاضاى مرا نداد وگفت: من يك حرفى به‌شما مى‌گويم! گفتم بگو، گفت: برويد به‌خانه‌هاى‌تان بنشينيد، مردم خود را بى‌جهت به‌كشتن ندهيد، من شوروى را مى‌شناسم، تا امروز در هيچ‌جايى دنيا شوروى شكست نخورده و بعد از اين هم شكست نمى‌خورد، چرا شما بى‌فايده تلاش مى‌كنيد؟! هم خود را به كشتن مى‌دهيد وهم مردم را، اكنون كار از كار گذشته، افغانستان ديگر از چنگ شوروى بيرون نمى‌شود. بهتر است دست از جنگ بكشيد.

من‌گفتم: آقاى فلانى، من پيش شما براى اين نيامده‌ام كه ما با شوروى جنگ بكنيم يا نكنيم؟ من در مورد جنگ با شوروى از شما مشوره نظامى نخواستم، من آمدم تا به شما بگويم كه جلو دزدهاى خود را بگيريد، جلو پوليس‌هاى خود را بگيريد كه جيب‌هاى مجاهدين‌مارا خالى نكنند، من براى مشوره نظامى پيش شما نيامده‌ام و نه اين كار در اختيار من مى‌باشد! مردم افغانستان تصميم گرفته‌اند يا مرگ يا پيروزى، آنان اين زندگى ذلت‌بار