مذكوره بدل هارونست يا مبتدا است و خبر آن‌ اشْدُدْ بِهِ أَزْرِي‌ يعنى برادر من محكم گردان بوى پشت مرا و او را يار و ياور من گردان‌ وَ أَشْرِكْهُ‌ و انباز كن او را فِي أَمْرِي‌ در كار من يعنى شريك ساز او را با من در نبوت‌ كَيْ نُسَبِّحَكَ‌ تا بپاكى ياد كنيم تو را و يا نماز گذاريم براى تو كَثِيراً تسبيحى بسيار يا در زمان بسيار وَ نَذْكُرَكَ‌ و ياد كنيم تو را بحمد و ثنا و دعا كَثِيراً ياد كردن بسيار يا در حين بسيار چه تعاون مهيج رغباتست و مؤدى بتكاثر خير است و تزايد ميراث‌ إِنَّكَ‌ بدرستى كه تو كُنْتَ بِنا هستى بما و احوال ما بَصِيراً يعنى بينا و ميدانى آن چيزى را كه صلاح ما در آنست از تعاون و تظاهر و عالمى به اينكه هارون نيكو معينى و ظهيريست مرا در آنچه بمن امر فرموده چه او با وجود شفقت و عطوفت برادرى در سال از من در پيش است و سخن ورى و طلاقت زبان او بيشتر است مرويست كه هارون برادر مادر پدرى موسى بود و بسه سال از موسى بزرگتر بود و قبل از موسى بسه سال فوت شد و در اين وقت كه موسى در مناجات بود و از ما يحتاج خود سؤال ميكرد از خداى تعالى وى در شهر مصر بود و ايندعاها يا باذن حق سبحانه بود يا مشروط بشرط مصلحت يعنى اگر دانى كه هارون صلاحيت اين امر دارد او را رتبه نبوت داده با من معاون ساز حق سبحانه دعاى وى مستجاب كرده‌ قالَ‌ گفت كه‌ قَدْ أُوتِيتَ سُؤْلَكَ يا مُوسى‌ بتحقيق كه داده شدى مسئول و مطلوب خود را اى موسى ذكر ندا بر سبيل مودت و مرحمت است و سؤل فعلى است بمعنى مفعول چون خبز و اكل و شرب كه بمعنى مجبور و ماكول و مشروبست پس حق سبحانه نقل تبليغ رسالت را بر او آسان گردانيده و عقيده لسان او را منحل ساخت مگر اندكى از آن بدليل قوله و لا يكاد يبين و هارون را پيغمبرى داده وزير و خليفه او گردانيد و از حسن مرويست كه صحيح آنست كه حق سبحانه بالكليه از زبان او عقده را برداشت و مراد بقول فرعون كه و لا يكاد يبين آن بود كه موسى حجت بينه بر اثبات مدعاى خود نميآورد و اين را بر سبيل تمويه گفت تا اعتقاد مردمان را از او بگردانند و در آيه ايما است بآنكه حضرت رسالت (ص) وزيرى و خليفه براى خود تعيين فرموده چه هر گاه موسى بدون وزير و ناصر عاجز بوده باشد در تبليغ رسالت بفرعون پس حضرت رسالت (ص) كه مبعوث بود بكافه جن و انس و مع ذلك هر يك از بزرگان قريش در عناد و طغيان فرعون زمان خودند چگونه بى‌وزير و خليفه بوده باشد و اصلا حق سبحانه براى او تعيين وزير و خليفه نفرموده باشد شبهه نيست در آنكه وزير و خليفه را ناچار است كه اعلم و ازهد رعيت باشد و بصف عصمت و طهارت موصوف و اگر نه موجب تقديم مفضول باشد بر فاضل و اين قبيحست عقلا و باجماع امت بعد از پيغمبر (ص) افضل خلايق در جميع صفات‌