تو مِنَ الْحِكْمَةِ از عملى كه مؤدى بمعرفت فعل حسن و قبيح است و فارق بينهما و يا مراد بحكمت شناختن حق است لذاته و دانستن چيز براى عمل بآن‌ وَ لا تَجْعَلْ مَعَ اللَّهِ‌ و فرا مگير با خدا إِلهاً آخَرَ خداى ديگر تكرار اين حكم تنبيه است بر آنكه توحيد اصل همه احكام است و لهذا در مفتح و مختتم اين امور نهى فرموده از شرك و در اول نتيجه كه در دينى بر آن مترتب ميشود ذكر كرد كه‌ فَتَقْعُدَ مَلُوماً مَحْسُوراً و در آخر عقوبتى كه بر آن متفرع خواهد شد در عقبى ايراد نمود كه اگر شرك آورى‌ فَتُلْقى‌ پس انداخته شوى‌ فِي جَهَنَّمَ‌ در دوزخ‌ مَلُوماً در حالتى كه ملامت كرده شده باشى يعنى ملائكه و اهل ايمان تو را ملامت كنند مَدْحُوراً و دور كرده شوى از رحمت خدا

أَ فَأَصْفاكُمْ‌ خطاب است بكسانى كه گفتند الملائكة بنات اللَّه و همزه براى انكار يعنى آيا برگزيده شما را پروردگار شما بِالْبَنِينَ‌ بپسران كه افضل اولادند وَ اتَّخَذَ و فرا گرفت براى خود مِنَ الْمَلائِكَةِ إِناثاً از فرشتگان دختران كه اخص اولادند اين خلاف آن چيزيست كه عقول شما بر آنست و عادت شما بر آن جاريست‌ إِنَّكُمْ لَتَقُولُونَ‌ بدرستى كه شما مى‌گوييد قَوْلًا عَظِيماً سخنى بزرگ كه اضافه اولاد ميكنيد بحق سبحانه كه مخصوص‌اند ببعضى از اجسام و نفس خود را تفضيل مينهيد بر او كه محبوب را بخود و مكروه را بدو نسبت ميدهيد وَ لَقَدْ صَرَّفْنا و بدرستى كه گردانيديم يعنى مكرر ساختيم برائت خود را از ولد بوجوه تقرير فِي هذَا الْقُرْآنِ‌ در چند جا از قرآن‌ لِيَذَّكَّرُوا تا پند پذير شوند و دريابند وَ ما يَزِيدُهُمْ‌ و نميافزايد ايشان را تكرار اين سخن‌ إِلَّا نُفُوراً مگر رميدن و از راه حق دور شدن بعد از آن رد قول كفار كرده در آنكه وى را شريكان باشند و بيان وحدانيت خود مى فرمايد بقوله‌ قُلْ‌ بگو اى محمد (ص) لَوْ كانَ مَعَهُ آلِهَةٌ اگر بودندى با خداى بحق خدايان ديگر كَما يَقُولُونَ‌ هم چنان كه شما اى مشركان مى‌گوييد و حفص بغيبة ميخواند يعنى چنان كه كافران ميگويند إِذاً لَابْتَغَوْا آن گاه آن خدايان طلبكردندى‌ إِلى‌ ذِي الْعَرْشِ سَبِيلًا بسوى خداوند عرش يا مالك ملك راهى كه بدفع او مشغول شدندى چنان كه ملوك ميكنند يعنى حقتعالى اين‌ها بعيب و نكوهش ايشان ميفرستد اگر ايشان خدايا شريك خدا بودندى بايستى كه راه منازعه جستندى و عجز