از مصرف خمس سؤال كرد در جواب نوشت كه‌

اما الخمس فانا نزعم انه لنا و نزعم غيرنا انه ليس لنا فصبرنا

و نيز از صادق ع مرويست كه‌

ان اللَّه حرم علينا الصدقه حين احل لنا الخمس فالصدقة علينا حرام و الخمس لنا فريضة و الكرامة لنا حلال‌

و از امام رضا (ع) منقولست كه‌

ان الخمس عوننا على ديننا و على عيالنا و على موالينا

و على بن اسباط روايت كرده كه چون كاظم (ع) نزد مهدى عباسى آمد ديد كه او رد مظالم ميكرد فرمود

ما بال مظلمتنا لا ترد

چرا رد مظالم ما نميكنى گفت آن چيست يا ابا الحسن فرمود حقتعالى فدك را بر پيغمبر خود مفتوح ساخت بدون اعانت خيل و ركاب و محاربه آية وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ‌ بر او نازل شد رسول ندانست كه ذى القربى چه كسانند باز جبرئيل (ع) مراجعت فرمود از حقتعالى سؤال كرد وحى آمد كه‌

ادفع فدكا الى فاطمه‌

رسول (ص) فاطمه (س) را طلبيد و فرمود

إن اللَّه أمرني أن أدفع إليك فدكا

فاطمه (س) قبول كرد و بعد از آنكه حضرت رسالت (ص) رحلت فرمود بعضى اصحاب ضبط نموده او را بفاطمه (ع) نگذاشتند مهدى عباسى در صدد آن شد كه واپس دهد امر كرد تا حساب ارتفاع و منافع آن كنند چون محاسبه كردند مبلغى كثير شد گفت (هذا كثير أنظر فيه) اين مالى بسيار است من در اين انديشه كنم و حقتعالى بعد از امر به ايتاى حقوق و اعطاى نفقه و صرف اموال ميفرمايد وَ لا تُبَذِّرْ و اسراف مكن يعنى پراكنده ساز مال خود را در آنچه مرضى الهى نباشد تَبْذِيراً پراكنده ساختنى غرض نهى است از صرف مال در آنچه رضاى الهى نباشد و اگر چه اندك باشد از مجاهد منقولست كه اگر برابر كوه احد زر را در وجود خير صرف نمايند اسراف نباشد و اگر جوى يا حبه در باطل خرج كنند اسراف باشد اصل تبذير تفريقست و بذر كه تخم زراعتست از اين مأخوذ است حاصل كه مراد به تبذير صرف مالست در معصيت و لهذا قال‌ إِنَّ الْمُبَذِّرِينَ‌ بدرستى كه اسراف كنندگان يعنى صرف نمايندگان مال در معاصى‌ كانُوا إِخْوانَ الشَّياطِينِ‌ هستند برادران ديوان يعنى امثال ايشان در شرارت و اتلاف اموال در معاصى و يا اصدقا شياطين‌اند و اتباع ايشان چه اهل تبذير مطيع شياطين‌اند در اسراف و صرف آن در معاصى يا قرناى ايشانند در دوزخ و مرويست كه كفار عرب معظم اموال خود را بريا و سمعه خرج ميكردند و جهت يك مهمان شتران متعدده ذبح ميكردند تا مردمان ستايش سخاوت ايشان كنند حقتعالى ايشان را نكوهش فرمود كه در تضييع اموال امثال ديوان‌اند وَ كانَ الشَّيْطانُ‌ و هست ديو سركش‌ لِرَبِّهِ‌ مر پروردگار خود را كَفُوراً بسيار منكر و جاحد نعمت او پس بايد كه كسى او را فرمان نبرد در خبر است كه بلال و صهيب و خياب و بعضى ديگر از فقراى صحابه رضوان اللَّه عليهم در برخى از اوقات از حضرت سيد كاينات عليه دام الصلاة