هست‌ لِلْأَوَّابِينَ‌ مر بازگردندگان را از عقوق يا رجوع كنندگان بحضرت او در جميع اوامر غَفُوراً آمرزنده از اذيت و تقصير تائب كه قبل از توبه از او صادر شده و بروايت مرفوعه ثابت شد كه مراد از اوابين كسانى اند كه ميان مغرب و عشا نماز گذارند و هشام بن سالم از ابى عبد اللَّه ع روايت كرده كه‌

صلوات اربع ركعات يقرأ فى كل ركعة خمسين مرة قل هو اللَّه احد هى صلوات الاوابين‌

و بعد از امر بمراعات حقوق والدين و نهى از عقوق حث بندگان ميفرمايد بايتاء حقوق بمستحقان و ميفرمايد كه‌ وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ و بده خداوند خويشى را حَقَّهُ‌ آنچه حق او است از نفقه و حسن معيشت و اكثر بر آنند كه مراد بذى القربى اقارب حضرت رسالت (ص) اند و حق ايشان اعطاى خمس بديشان از آنچه حقتعالى مقرر فرموده ثعلبى در تفسير خود آورده كه سدى روايت كرده كه امام على بن الحسين زين العابدين عليه السلم در حينى كه عبيد اللَّه زياد او را نزد يزيد ميفرستاد مردى را از اهل شام پرسيد كه قرآن ميخوانى گفت آرى فرمود در سورة بنى اسرائيل آيه‌ وَ آتِ ذَا الْقُرْبى‌ حَقَّهُ‌ خوانده گفت خوانده‌ام گوئيا شمائيد از اهل قرابة كه حقتعالى امر كرده است باعطاى شما امام ع فرمود آرى اهل قرابة مائيم و از صادقين عليهما السلم نيز مرويست كه مراد از اين آيه مائيم كه اهل بيت رسوليم در خبر است كه چون اين آيه آمد رسول فدك را بفاطمه عليهما السلام بخشيد و در مدت حيات آن حضرت در دست وى بود و منافع آن صرف فرزندان ميكرد چون حضرت بجوار ايزدى بپيوست آن را از فاطمه ع انزاع كردند و چون طلب آن فرمودند گفتند تو را از پدر ميراث نرسد كه او گفته‌

ما تركناه صدقة

و نيز سيد ابو حميد مهدى بن نزار الحسنى از حاكم ابو القاسم عبد اللَّه الحسكانى نقل ميكند كه در بغداد حاكم ابو محمد از عمر بن احمد عثمان بمن حديث كرد كه عمر بن حسين بن مالك گفت كه جعفر بن محمد الاحمصى بمن گفت كه حسن بن حسين مرا حديث كرد از ابو معمر بن سعيد و على بن سعيد خدرى كه گفتند چون آيه و آت ذا القربى حقه نازل شد حضرت رسالت (ص) باغ فدك را بفاطمه عطا فرمود عبد الرحمن بن صالح روايت كرده كه مامون رقعه بعبيد اللَّه بن موسى نوشت و او را از قصه فدك پرسيد عبيد اللَّه اين حديث را در جواب نامه نوشت مامون بعد از مطالعه آن فدك را باولاد فاطمه عليهم السلام رد كرد وَ الْمِسْكِينَ‌ و بده درويش را وَ ابْنَ السَّبِيلِ‌ و راه گذرى را حق ايشان از زكاة و خمس در كنز العرفان آورده كه مراد بذى القربى در اين آيه و امثال آن كقوله و ايتاء ذى القربى و غير ان قرابت رسولست و اعطاى حقوق ايشان بايشان از خمس و غير ان و ثعلبى از منهال بن عمرو در تفسير خود روايت كرده كه امام زين العابدين ع را از خمس پرسيدم فرمود

هو لنا

گفتم ان اللَّه يقول‌ الْيَتامى‌ وَ الْمَساكِينِ‌ فرمود

يتامينا و مساكيننا

و عياشى از صادق ع روايت كرده كه نجدة بن الحرورى نامه نوشت بابن عباس و او را