مِنْ قَبْلِهِمْ‌ پيش از اهل مكه كه قصد ايذا و اضرار انبياء كردند و در تكذيب ايشان كوشيدند فَأَتَى اللَّهُ‌ پس آمد فرمان خدا بُنْيانَهُمْ‌ بآن بناها كه برافراشته بودند يعنى امر خداى تعالى بخرابى ابنيه ايشان صادر شد مِنَ الْقَواعِدِ از جانب اساس و يا عمدى كه بنا بر آن موضع بود به اينكه نخست متحرك و متزلزل شد قواعد خانها فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ‌ پس بيفتاد بايشان سقف خانها مِنْ فَوْقِهِمْ‌ از زبر ايشان يعنى اول بام فرود آمد بر ايشان پس ديوارها و اين اشارتست بانهدام كلى و هلاك همه ايشان در آن نزد بعضى مراد از اين بنا صرح نمرود است كه در بابل ساخته بود ارتفاع ان پنجهزار گز بود و گويند كه دو فرسخ عرض آن بود تا ترصد امور آسمانى كند و بر خداى ابراهيم على نبينا و عليه السلام مطلع شود و با وى مقاتله كند بعد از اتمام صرح بادى از مهب هيبت الهى بوزيد و آن بنا را از بيخ و بنياد بر كند و در تفسير ثعلبى آمده كه سر آن بنا را در دريا افكند و باقى بر خانهاى نمروديان افتاد و آواز مهيب از آن پديد آمد كه زبان قوم بآن متبلبل شد يعنى بهم برآمد و سخن ايشان مختلف گشت و وجه تسميه آن شهر كه كوثام نام داشت ببابل اينست محمد بن جرير طبرى آورده كه تغيير زبان همه مردمان و زبان نمرود سريانى بود چون سقوط صرح واقع شد زبانهاى مردم را اختلاف پديد آمد هر قومى بزبانى سخن گفتن آغاز كردند و هيچ يك زبان آن ديگر ندانست و هفتاد و دو زبان مختلف در عالم پديد آمد پس حقتعالى خبر ميدهد آن قوم كه پيش از اين مكر كردند يعنى نمرود و اتباع او ما حكم كرديم بخرابى بناهاى ايشان‌ وَ أَتاهُمُ الْعَذابُ‌ و آمد برايشان عذاب‌ مِنْ حَيْثُ لا يَشْعُرُونَ‌ از آنجا كه ندانستند يعنى وقتى كه فارغ البال بودند و گمان نداشتند از رسيدن عذاب بديشان يا از ممرى بآنها رسيده كه متوقع نبوده و دمياطى آورده كه مراد از اين عذاب بعوضه است كه بر لشگر نمرود مسلط شد و در لباب آورده كه حقتعالى نمرود را مبتلا گردانيد به پشه كه در بينى او رفته بود در مغز سر او جاى گرفت و بزرگ شد و چهار صد سال در آنجا بماند و در اين مدت پيوسته مطرقه بر سر او ميزدند تا فى الجمله آرام مى‌يافت‌ ثُمَّ يَوْمَ الْقِيامَةِ پس روز قيامت‌ يُخْزِيهِمْ‌ رسوا و خوار گرداند ايشان را يا عذاب كند بآتش دوزخ كقوله‌ رَبَّنا إِنَّكَ مَنْ تُدْخِلِ النَّارَ فَقَدْ أَخْزَيْتَهُ‌ چنانچه در دنيا معذب گردانيد بافتادن صرح و استيلاى لشگر بعوضه‌ وَ يَقُولُ‌ و گويد خداى تعالى در آن روز أَيْنَ شُرَكائِيَ‌ كجااند انبازان من يعنى آنها كه گمان ميبردند كه شريكان منند در انوار گفته كه اضافه شركاء بنفس خود جهت استهزاء است يا حكايت از اضافه ايشان بجهت زيادتى در توبيخ ايشان يعنى‌