بشما كه او اظهار معجزات نمود بر دست من براى تصديق دعوى من‌ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ‌ و ديگر كسى كه نزديك او است علم كتاب يعنى لوح محفوظ كه نزد جبرئيل است كه وحى از لوح فرا ميگيرد يا علم قرآن و آن نزد مؤمنانست و يا علم تورية كه نزد ابن سلامست و اصحاب او و در زاد المسير گفته كه (من عنده ام الكتاب) على ابن ابى طالب (ع) است و خلف از عطيه عوفى و او از ابى سعيد خدرى روايت كرده كه او گفت من از حضرت رسالت (ص) پرسيدم كه يا رسول اللَّه مرا خبر ده از آنچه خداى تعالى در محكم كتاب خود فرمود كه‌ قُلْ كَفى‌ بِاللَّهِ شَهِيداً بَيْنِي وَ بَيْنَكُمْ وَ مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ‌ فرمود كه‌

ذاك اخى على بن ابى طالب ع‌

يعنى مراد حقتعالى از (مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ) على بن ابى طالب (ع) است و ابو معاويه كه يكى از فضلاى اهل سنت است روايت كرده است از اعمش و او از ابى الصلاح كه او گفت مراد از (مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ) على ابن ابى طالب است زيرا كه او عالم بود بعلم تفسير و تاويل و ناسخ و منسوخ و حلال و حرام و ثعلبى نيز كه يكى از رؤساى اهل سنت است در تفسير كبير خود آورده است كه عبد اللَّه بن سلام از پيغمبر (ص) سؤال كرد كه يا رسول اللَّه مرا خبر كن از تفسير (مَنْ عِنْدَهُ عِلْمُ الْكِتابِ) فرمود

انما ذلك على بن ابى طالب‌

و از اين احاديث صحيحه واضح گشت كه اينكه بعضى گفته‌اند كه مراد از آية عبد اللَّه بن سلام است سخنى است ضعيف و كلاميست سخيف و خبر محدث خبلى كه در بعضى از تصانيف او مذكور است موافق روايت ثعلبى است و بيشتر مفسران از قدما و محدثان و اهل علم از مخالفان بر اينقول اند كه مراد حضرت امير المؤمنين است و از ابو جعفر محمد بن على الباقر (ع) نيز مرويست كه راوى خبر گويد كه با ابو جعفر نشسته بودم عبد اللَّه سلام در گوشه نشسته بود آن حضرت را پرسيدم كه مردمان ميگويند كه (من عنده ام الكتاب) اين مرد است فرمود

لا بل ذلك على بن ابى طالب‌

و عبد الرحمن بن كثير روايت كرده كه ابو عبد اللَّه دست بر سينه مبارك خود نهاد و گفت كه‌

عندنا و اللَّه علم الكتاب‌

و شعبى نيز روايت كرده كه (ما احد اعلم من كتاب اللَّه بعد نبى اللَّه من على بن ابى طالب) و يزيد بن معويه از ابى عبد اللَّه نقلكرده كه‌

على اولنا و افضلنا و خيرنا بعد النبى ص‌

و عاصم بن ابى السجود از عبد الرحمن سلمى روايت كرده كه (ما رايت احدا اقرا من على بن ابى طالب)

سورة ابراهيم‌

مكى است نزد ابن عباس و قتادة و حسن الا دو آية كه در باره مشركانى نازل شده كه در بدر كشته شدند يكى‌ أَ لَمْ تَرَ إِلَى الَّذِينَ بَدَّلُوا نِعْمَتَ اللَّهِ كُفْراً الى قوله‌ فَبِئْسَ الْقَرارُ و عدد آيات آن پنجاه و پنج است بعدد شامى و پنجاه چهار بعدد حجازى و پنجاه و دو كوفى و پنجاه و يك بصرى خلاف در هفت آية است الى النور در دو موضع حجازى‌