تسكين داد!

زينب عليها السلام، شيون كرد و گريست و به ابن زياد فرمود: «بزرگانِ مرا كشتى و خانواده‌ام را به اسارت به بيابان‌ها كشاندى و شاخه‌ام را بريدى و ريشه‌ام را كندى. اگر اين، تو را تسكين مى‌دهد، پس به آرامش رسيده‌اى».[1]

4/ 9 گريه امام زين العابدين عليه السلام‌

838. الخصال‌- به نقل از حمران بن اعيَن، از امام باقر عليه السلام-: على بن الحسين (زين العابدين) عليه السلام در شبانه‌روز، هزار ركعت نماز مى‌خواند ... و بر پدرش حسين عليه السلام به مدّت بيست سال گريست. هيچ گاه غذايى در برابرش گذاشته نشد، مگر اين كه گريست، تا جايى كه يكى از غلامانش به ايشان گفت: اى پسر پيامبر خدا! آيا وقت آن نرسيده كه اندوهت به پايان برسد؟

به وى فرمود: «واى بر تو! يعقوبِ پيامبر، دوازده پسر داشت كه خدا يكى از آنها را از او پنهان كرد؛ ولى چشمانش از كثرت گريه بر يوسف، سفيد گرديد و موهايش از اندوه، سفيد شد و كمرش از غمْ خميد، در حالى كه پسرش زنده بود. من، پدر و برادر و عمو و هفده تن از خانواده‌ام را ديدم كه در اطرافم كشته شدند. چگونه اندوهم پايان پذيرد؟».[2]

[1] لَقَد خَرَجَت نَفسُهُ‌[ أيِ الحُسَينُ‌] عليه السلام فَزَفَرَت جَهَنَّمُ زَفرَةً كادَتِ الأَرضُ تَنشَقُّ لِزَفرَتِها... وإنَّها لَتَبكيهِ وتَندُبُهُ، وإنَّها لَتَتَلَظّى عَلى قاتِلِهِ 861

( كامل الزيارات: ص 167 ح 219، بحار الأنوار: ج 45 ص 207 ح 13).

[2] طَبْرِسى مى‌گويد: از كلبى و مُقاتل، نقل شده كه:« سِدرَةُ المُنتهى( آخرين درخت سِدر)، درختى است در سمت راست عرش، بر فراز آسمان هفتم، كه سرچشمه دانش فرشتگان است». از ابن مسعود و ضحّاك نيز نقل شده است كه:« فرمان‌هاى خداوند كه از آسمان، بالا مى‌روند يا از آن، پايين مى‌آيند، از آن جا صادر مى‌شوند»( مجمع البيان: ج 9 ص 292).