سخنى در باره حكم روزه روز عاشورا

در باره حكم روزه روز عاشورا، گزارش‌هاى مختلفى وجود دارد: شمارى از احاديث اهل بيت عليهم السلام بر استحباب روزه اين روز، دلالت دارند و شمارى ديگر، از آن، نهى كرده‌اند؛ زيرا بنى اميّه براى ابراز شادى و تبرّك، اين روز را روزه گرفته‌اند و از آن جا كه روزه گرفتن در اين روز، تشبّه به آنهاست، آن را مذموم دانسته‌اند.

گفتنى است كه در منابع اهل سنّت نيز احاديثى وجود دارند كه بر استحباب روزه اين روز، دلالت دارند و فقهاى اهل سنّت، بر اساس آنها، به استحباب آن، فتوا داده‌اند؛ امّا آراى فقهاى اماميّه در باره حكم روزه روز عاشورا، با عنايت به احاديثى كه بِدانها اشاره شد، بدين شرح است:

1. استحباب، مطلقاً (يعنى بدون هيچ قيد و شرطى)؛

2. استحباب، در صورتى كه روزه‌دار به قصد ابراز حزن بر مصيبت اهل بيت عليهم السلام، اين روز را روزه بگيرد؛

3. كراهت؛

4. حُرمت (حرام بودن).

نكته قابل توجّه، اين است كه دليلى وجود ندارد كه اثبات كند يكى از آداب عزادارى براى سيّد الشهدا عليه السلام در روز عاشورا، روزه‌دارى است.

بنا بر اين، تنها چيزى كه مى‌توان آن را به عنوان ادب عزادارى مطرح كرد، امساك‌