789. المصباح، كفعمى: سَكينه (دختر امام حسين عليه السلام) گفت: وقتى [پدرم‌] حسين عليه السلام شهيد شد، او را در آغوش گرفتم و از هوش رفتم. شنيدم كه مى‌فرمود:

«اى شيعيان من! هر گاه آب گوارايى نوشيديد، مرا ياد كنيد

يا اگر در باره غريبى يا شهيدى چيزى شنيديد، بر من مويه كنيد».

پس سكينه سراسيمه برخاست، در حالى كه زير چشمش آسيب ديده بود و بر صورت خود، سيلى مى‌زد. در اين هنگام، هاتفى ندا داد:

آسمان و زمين بر او

اشك و خون فراوان گريست.

آن دو بر كشته كربلا مى‌گريستند

در ميان همهمه مدّعيان امّت.

از آبى كه در نزديكى‌اش بود، باز داشته شد.

اى چشم! بر آن كه از آبْ منع شد، گريه كن.[1]

2/ 4 يادكرد مصيبت‌هاى امام حسين عليه السلام در محضر امام باقر عليه السلام‌

790. كفاية الأثر- به نقل از كُمَيت-: به محضر سَرورم امام باقر عليه السلام وارد شدم و گفتم: اى پسر پيامبر خدا! من در باره شما چند بيت سروده‌ام. اجازه مى‌دهى آنها را بخوانم؟

فرمود: «در ايّام بيض هستيم [و نارواست‌]».

[1] أنَا قَتيلُ العَبرَةِ، قُتِلتُ مَكروباً، وحَقيقٌ عَلَى اللَّهِ أن لا يَأتِيَني مَكروبٌ إلّا رَدَّهُ وقَلَبَهُ إلى أهلِهِ مَسروراً 811

( ثواب الأعمال: ص 123 ح 52، كامل الزيارات: ص 216 ح 314).