نزد و خضاب نكرد، تا زمانى كه مختار، سرِ قاتلان حسين عليه السلام را برايمان فرستاد.[1]

1/ 4 نخستين سياهپوش در سوگ امام حسين عليه السلام‌

1/ 4- 1 امّ سلمه‌

784. الأمالى، شجرى‌- به نقل از عبد اللَّه اصَم، از مادرش-: زمانى كه امام حسين عليه السلام كشته شد، براى امّ سلمه- كه خدا از او خشنود باد- در مسجد پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله، خيمه‌اى بر پا كردند. من بر سر او، مَقنعه‌اى مِشكى ديدم.[2]

1/ 4- 2 زنان بنى هاشم‌

785. المحاسن‌- به نقل از عمر بن على بن الحسين عليه السلام-: وقتى حسين بن على عليه السلام كشته شد، زنان بنى هاشم، لباس سياه و خشن بر تن كردند و از هيچ گرمى و سردى‌اى، شِكوه نمى‌كردند. على بن الحسين عليه السلام در [موقع‌] سوگوارى آنان، غذا تهيّه مى‌كرد.[3]

[1] در الإقبال( ج 3 ص 65)، اين افزوده آمده است: گفتم: چرا، سَرورم! مى‌دانم و براى همين آمده‌ام كه در اين باره، از شما سؤال كنم و در باره اين روز، از علم شما استفاده كنم. فرمود:« هر سؤالى دارى، بپرس».

[2] از اين سخن مى‌توان استفاده كرد كه سوگوارى براى سيّد الشهدا و يارانش، به صورت متعارف در هر زمان، مطلوب است. گفتنى است كه واژه« تسلُّب»، در لغت، به معناى:« پوشيدن لباس سياه عزادارى» نيز آمده است( ر. ك: لسان العرب: ج 1 ص 473 مادّه« سلب»).

[3] در الإقبال( ج 3 ص 66)، چنين آمده است:« آن گاه سلام مى‌دهى و رويت را به سمت قبر ابا عبد اللَّه عليه السلام مى‌گردانى و جايگاه به زمين افتادنش را مجسّم مى‌كنى و ذهنت را از هر چيزى فارغ مى‌نمايى و تمامى بدنت و فكرت را متمركز مى‌كنى. آن گاه هزار بار، كُشنده‌اش را لعن مى‌كنى. برايت به ازاى هر لعن، هزار حسنه نوشته مى‌شود و هزار گناه، پاك مى‌گردد و برايت هزار درجه در بهشت، ثبت مى‌شود. سپس از جايى كه نماز خواندى، هفت بار حركت كن،[ و بِايست‌] و در هر بار، هفت مرتبه بگو:"« إِنَّا لِلَّهِ وَ إِنَّا إِلَيْهِ راجِعُونَ». رضىً بقضاه و تسليماً لأمره؛« ما از خداييم و بازگشتمان به سوى اوست». خشنود به قضاى خدا و فرمانبر اوييم". در همه اين حالت‌ها، غمگين و اندوهناك، ماتم‌زده و غصّه‌دار و اندوهگين باش. وقتى از اين حالت فارغ شدى، در جايى كه در آن نماز خواندى، مى‌ايستى و هفتاد بار مى‌گويى ...» و دعايى را كه در متن كتاب آمده، ذكر مى‌كند.