مؤمن نمى‌مانَد، مگر اين كه براى [ناراحتى‌] فاطمه مى‌گِريد ...».

خداوند، شيعيان ما را رحمت كند! به خدا سوگند، آنان، حقيقتاً مؤمن اند. به خدا سوگند، آنان در اندوه و حسرتى مدام، در عزاى ما شركت مى‌كنند.[1]

1/ 2 سوگوارى در دهه اوّل محرّم‌

765. الأمالى، صدوق‌- به نقل از ابراهيم بن ابى محمود، از امام رضا عليه السلام-: محرّم، ماهى است كه در دوران جاهلى، مردم، جنگ را در آن، تحريم مى‌كردند؛ امّا ريختن خون ما را در آن، روا شمردند و حرمت ما را شكستند و فرزندان و زنان ما را به اسارت بردند و در خيمه و خرگاه ما، آتش بر افروختند و هر چه داشتيم، به غارت بردند و حرمت پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را در حقّ ما رعايت نكردند.

روز حسين عليه السلام، پلك‌هاى ما را زخمى كرد و اشكمان را جارى ساخت و عزيز ما را ذليل كرد و در سرزمين كَرْب (اندوه) و بلا (گرفتارى)، اندوه و گرفتارى برايمان به ارمغان آورد. پس تا روز قيامت، بايد گريه كنندگان بر كسى مانند حسين عليه السلام بگِريند، كه گريه، گناهان بزرگ را مى‌ريزد.

پدرم- كه درودهاى خدا بر او باد- وقتى ماه محرّم مى‌رسيد، خندان ديده نمى‌شد و اندوه، بر او چيره مى‌شد تا اين ده روز به پايان برسد. وقتى روز دهم مى‌رسيد، آن روز، روز عزا و اندوه و گريه‌اش بود و مى‌فرمود: «اين، همان روزى است كه حسين- كه درودهاى خدا بر او باد- در آن، كشته شد».[2]

[1] مَا امتَشَطَت فينا هاشِمِيَّةٌ، ولَا اختَضَبَت، حَتّى بَعَثَ إلَينَا المُختارُ بِرُؤوسِ الَّذينَ قَتَلُوا الحُسَينَ عليه السلام 786

( رجال الكشّى: ج 1 ص 341 ح 202، رجال ابن داوود: ص 277).

[2] ضُرِبَ لِامِّ سَلَمَةَ رَضِيَ اللَّهُ عَنها قُبَّةٌ في مَسجِدِ رَسولِ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله حينَ قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام، فَرَأَيتُ عَلَيها خِماراً أسوَدَ 787

( الأمالى، شجرى: ج 1 ص 164).