5/ 7 احبَش بن مَرثَد

احبَش بن مَرثَد بن عَلقَمة بن سَلامه حَضرَمى- كه در برخى منابع از او به «اخنَس» ياد مى‌كنند-، از سواران سپاه عمر بن سعد و از جمله ده نفرى است كه به درخواست عمر بن سعد، بر بدن مبارك امام حسين عليه السلام اسب تاختند. بنا بر گزارشى، احبش، همان كسى است كه عمامه امام حسين عليه السلام را به غارت بُرد.

پس از واقعه عاشورا، او در صحنه جنگ، ايستاده بود كه تيرى از كمان، رها شد- و پرتاب كننده‌اش معلوم نشد- و به وى خورد و قلبش را شكافت و مُرد.

5/ 8 اسحاق بن حَيوه حَضرَمى‌

اسحاق بن حَيوه حضرمى، از سوارانى است كه داوطلبانه به دعوت عمر بن سعد، بر پيكر پاك امام حسين عليه السلام اسب تاختند. او همچنين پيراهن امام عليه السلام را به غارت برد و چون آن را پوشيد، به پيسى مبتلا شد و مويش ريخت. مختار ثقفى، او را دستگير كرد و دستور داد بر بدنش اسب تاختند تا به هلاكت رسيد.

738. تاريخ الطبرى‌- به نقل از حميد بن مسلم-: عمر بن سعد در ميان يارانش بانگ زد كه: چه كسى حاضر است بر بدن حسين، اسب بتازد؟

ده نفر، اعلام آمادگى كردند و از جمله، اسحاق بن حَيوه حضرمى بود و او همان كسى است كه پيراهن حسين عليه السلام را كند و بعدها به پيسى مبتلا شد.[1]

[1] رَأَيتُ رَجُلًا سَمجَ العَمى، فَسَأَلَتُهُ عَن سَبَبِ ذَهابِ بَصَرِهِ، فَقالَ: كُنتُ مِمَّن حَضَرَ عَسكَرَ عُمَرَ بنِ سَعدٍ، فَلَمّا جاءَ اللَّيلُ رَقَدتُ، فَرَأَيتُ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله فِي المَنامِ وبَينَ يَدَيهِ طَستٌ فيها دَمٌ، وريشَةٌ فِي الدَّمِ، وهُوَ يُؤتى بِأَصحابِ عُمَرَ بنِ سَعدٍ، فَيَأخُذُ الرّيشَةَ، فَيَخُطُّ بِها بَينَ أعيُنِهِم، فَاتِيَ بي، فَقُلتُ: يا رَسولَ اللَّهِ، وَاللَّهِ ما ضَرَبتُ بِسَيفٍ، ولا طَعَنتُ بِرُمحٍ، ولا رَمَيتُ بِسَهمٍ.

قالَ: أفَلَم تُكَثِّر عَدُوَّنا؟! فَأَدخَلَ إصبَعَهُ فِي الدَّمِ- السَّبّابَةَ وَالوُسطى- وأهوى بِهِما إلى عَيني، فَأَصبَحتُ وقَد ذَهَبَ بَصَري 760

( تاريخ دمشق: ج 14 ص 259، المناقب، ابن مغازلى: ص 405 ح 459).