گفتنى است كه برخى از جنايت‌هاى ياد شده، در تعدادى از منابع، به حُصَين بن تميم بن اسامة بن زُهَير بن دُرَيدِ تميمى، نسبت داده شده است. در اين باره بايد گفت كه امكان ندارد اين شخص، با شخصى كه ما شرح حال او را بازگو مى‌كنيم (حُصَين بن نُمَير)، يكى باشد و احتمال دارد كه نام او دستكارى يا تصحيف شده باشد، يا در نسبت دادن جنايت‌ها، خَلطْ صورت گرفته باشد. آنچه مسلّم است، اين است كه حُصَين بن نُمَير، يكى از فرماندهان اصلى و تَرازِ اوّل سپاه بنى اميّه در جنگ صفّين، واقعه عاشورا، واقعه حَرّه، حادثه مكّه و نيز جنگ با توّابين و مختارِ ثقفى بوده است.

5/ 6 عمرو بن حَجّاج‌

عمرو بن حَجّاج بن عبد اللَّه بن عبد العزيز بن كعب مَذحِجى زُبَيدى، از سران كوفه و شوهر خواهر هانى بن عروه بود. وى از جمله كسانى بود كه براى امام حسين عليه السلام نامه نوشت و ايشان را به كوفه دعوت كرد؛ ولى پس از اندك زمانى، تغيير موضع داد و از ياران ابن زياد شد، تا جايى كه ابن زياد، او را به فرماندهى جناح راست سپاه عمر بن سعد در كربلا برگزيد. او در كربلا با سوارانش، آب را بر امام حسين عليه السلام و يارانش بست و با عبّاس عليه السلام جنگيد و در روز عاشورا سپاهش را بر ضدّ امام حسين عليه السلام تحريك كرد.

او راه چيره شدن بر ياران دلير و جنگجوى امام حسين عليه السلام را سنگباران كردن آنان و تاختن يكباره بر آنها، و نه مبارزه و درگيرىِ تن به تن دانست و اين نقشه را با موافقت عمر بن سعد، عملى ساخت و خود با لشكرش بر جناح چپ لشكر امام عليه السلام كه فرماندهى آن با مُسلم بن عَوسَجه بود- يورش برد و مسلم در اين يورش، نقش بر زمين شد.

عمرو بن حَجّاج در روز عاشورا به امام حسين عليه السلام توهين كرد و ايشان را «خارجى (خارج شده از دين)» ناميد. او پس از واقعه عاشورا، از جمله حاملان سرهاى شهدا به‌