پهن شود.

او وارد شد و سفره، پهن شده بود. امام زين العابدين عليه السلام [پس از ديدن سرِ عمر بن سعد] به سجده افتاد و گريست و گريه‌اش را طول داد. آن گاه نشست و فرمود: «ستايش، خدايى را كه انتقام خون مرا پيش از درگذشتم گرفت!».[1]

5/ 4 شمر بن ذى الجوشن‌

ابو سابغه شمر بن ذى الجوشن‌[2] ضباب بن كِلاب بن ربيعة بن عامر بن صَعصعة بن معاوية بن بَكر بن هَوازن بن منصور، از نقش‌آفرينان اصلى جنايات كربلاست. او زشت‌رو[3] و زشت‌كردار بود.

شمر در جنگ صفّين، همراه امام على عليه السلام با امويان جنگيد و حتّى مجروح گشت؛ امّا پس از آن، دچار سوء عاقبت شد و به هواداران آنان پيوست. گواهىِ وى بر ضدّ حُجر بن عَدى، موجب شهادت اين مرد بزرگ در مرج عذرا گرديد. او همچنين در پراكندن كوفيان از اطراف مسلم، نقشى مؤثّر داشت و در واقعه كربلا موجب شد كه ابن زياد، پيشنهاد عمر بن سعد را نپذيرد و خود، مأموريت ابلاغ پيام تهديدآميز عبيد اللَّه به عمر بن سعد را- كه دستور يورش همه جانبه به امام حسين عليه السلام و يارانش، يا واگذارى فرماندهى به شمر بود-، به عهده گرفت. البتّه پس از آن كه عمر بن سعد، خود، فرماندهىِ جنگ با امام عليه السلام را پذيرفت، شمر، فرمانده جناح‌

[1] محمدى رى‌شهرى، محمد، گزيده شهادت نامه امام حسين «عليه السلام» بر پايه منابع معتبر، 1جلد، موسسه علمى فرهنگى دار الحديث، سازمان چاپ و نشر - قم - ايران، چاپ: 1، 1391 ه.ش.

[2] قالَ المُختارُ لِلبَدِّيِ‌[ مالِكِ بنِ النُسَيرِ]: أنتَ صاحِبُ بُرنُسِهِ؟ فَقالَ لَهُ عَبدُ اللَّهِ بنُ كامِلٍ: نَعَم، هُوَ هُوَ.

فَقالَ المُختارُ: اقطَعوا يَدَي هذا ورِجلَيهِ، ودَعُوهُ، فَليَضطَرِب حَتّى يَموتَ. فَفُعِلَ ذلِكَ بِهِ وتُرِكَ، فَلَم يَزَل يَنزِفُ الدَّمَ حَتّى ماتَ 754

( تاريخ الطبرى: ج 6 ص 58؛ الأمالى، طوسى: ص 244 ح 424).

[3] إنَّ الأَشعَثَ بنَ قَيسٍ شَرِكَ في دَمِ أميرِ المُؤمِنينَ عليه السلام، وَابنَتُهُ جَعدَةُ سَمَّتِ الحَسَنَ عليه السلام، ومُحَمَّدٌ ابنُهُ شَرِكَ في دَمِ الحُسَينِ عليه السلام 755

( الكافى: ج 8 ص 167 ح 187، بحار الأنوار: ج 44 ص 142 ح 8).