5/ 3 عمر بن سعد

ابو حفص عمر بن سعد بن ابى وقّاص، سركرده سپاه عبيد اللَّه بن زياد در رويارويى با امام حسين عليه السلام بوده است. در سال تولّد وى، اختلاف است. او در خانواده‌اى قُرَشى و نسبتاً مهم به دنيا آمد؛ امّا از همان آغاز جوانى، هواى رياست در سر داشت و پدرش را سزاوارترين كس به خلافت مى‌دانست.

ابن سعد، مجرم شماره سوم فاجعه كربلا بود و فرماندهى عمليات را در كربلا به عهده داشت. وى به طمع مُلك رى، فريفته وعده‌هاى دروغين ابن زياد شد و به جنايت‌هاى بزرگى دست يازيد كه ننگ آن براى هميشه، دامنگير او و خانواده‌اش گشت.

عمر بن سعد- چنان كه امام حسين عليه السلام پيشگويى كرده بود- به خواسته خود، يعنى حكومت بر مُلك رى نرسيد و ناكام در كوفه ماند، تا آن كه در قيام مختار به كيفر دنيوى خود رسيد.

عمر بن سعد در قيام مختار، به شدّت، هراسان شد. از اين رو، به وسيله عبد اللَّه بن جَعدة بن هُبَيره از مختار، امان‌نامه گرفت؛ امّا مختار، امان‌نامه را ماهرانه و دوپهلو تنظيم نمود و در اوّلين فرصت، بهانه‌اى به دست آورد و يكى از ياران خود را به نام ابو عمره، براى دستگيرى او روانه كرد. ابو عمره نيز در درگيرى با عمر بن سعد، او را با شمشير به قتل رساند و سرش را در لباسش نهاد و به حضور مختار آورد.

مختار، سر عمر بن سعد را به پسر او، حفص، نشان داد و از او پرسيد: آيا او را مى‌شناسى؟ حفص، پاسخ مثبت داد و كلمه استرجاع (انّا للَّهِ) بر زبان راند و گفت: زندگى پس از او فايده ندارد! مختار نيز گفت: راست گفتى! تو پس از او زندگى‌