طرفدار هم نداشته‌اند و لذا هنگامى كه ابن زياد، كوفيان را مجبور به رفتن به سوى سرزمين كربلا و جنگ با امام عليه السلام كرد، بسيارى از آنها، از نيمه راه گريختند و در كربلا، حاضر نشدند. بَلاذُرى، در اين باره مى‌نويسد:

يك گروه هزارنفره [از كوفه‌] اعزام مى‌شد؛ امّا به جهت اكراه آنان از اين كار (نبرد با حسين عليه السلام)، تنها سيصد يا چهارصد نفر يا كمتر از اينها به مقصد مى‌رسيدند[1].

شش. دعوت كوفيان از امام عليه السلام‌

در سراسر جهان اسلام، جز اهل كوفه، هيچ كس از امام حسين عليه السلام براى قيام بر ضدّ حكومت يزيد، دعوت نكرد. از اين رو، يكى از پاسخ‌هاى امام عليه السلام به معترضان، استناد به دعوت‌نامه‌هاى مردم كوفه بود. در چنين فضايى، اگر امام عليه السلام براى آغاز نهضت به نقطه ديگرى عزيمت مى‌كرد و به دست كارگزاران حكومت، كشته مى‌شد، آيا او را به بى‌سياستى متّهم نمى‌كردند؟!

هفت. ممانعت حكومت اموى از رفتن امام عليه السلام به كوفه‌

رسيدن امام حسين عليه السلام به كوفه براى امويان بسيار خطرناك بود و لذا پيش از سلطه كامل ابن زياد بر كوفه، يزيد و كارگزارانش با همه توان تلاش مى‌كردند كه امام عليه السلام به كوفه نرود. يزيد، حتّى دست به دامن ابن عبّاس شد تا امام عليه السلام را از رفتن به كوفه باز دارد، همچنين عمرو بن سعيد، فرماندار مكّه، كوشيد تا جلوى رفتن امام عليه السلام را بگيرد، و گروهى را اعزام كرد تا مانع خروج امام عليه السلام از مكّه شوند، امّا پس از درگيرى مختصرى، امام عليه السلام روانه عراق گرديد.

بنا بر اين، كوفه از نظر موقعيت فرهنگى، سياسى، اجتماعى، نظامى و جغرافيايى، مناسب‌ترين نقطه براى آغاز نهضت بر ضدّ حكومت يزيد بود. از اين‌

[1] ر. ك: أنساب الأشراف: ج 3 ص 386.