مى‌ترسند اين خانه بر آنان فرو ريزد، در حالى كه برايشان بهتر از آن است كه فردا، بيرونشان ببرند و نگاهشان بدارند و گردن‌هايشان را يكى پس از ديگرى بزنند.

على بن الحسين عليه السلام به زبان قِبطى فرمود: «به اذن خدا، هيچ يك از اين دو نخواهد شد» و همين گونه نيز شد.[1]

659. مثير الأحزان: زنان، در مدّت اقامتشان در دمشق، با اندوه و ناله بر حسين عليه السلام نوحه مى‌خواندند و با آوا و صداى بلند، بر او مى‌گريستند. مصيبت اسيران، بس سنگين شد و اندوه زخمِ فرزندْ از دست دادگان، بالا گرفت.

آنان را در خانه‌هايى جاى دادند كه نه از گرما و نه از سرما، نگاهشان نمى‌داشت، تا آن جا كه بدن‌هايشان پوست انداخت و پوستشان چرك كرد؛ آنانى كه [پيش‌تر] در پسِ پرده و زيرِ سايه بودند. صبر، از كف رفت و بى‌تابى، خيمه زد و اندوه، همدمشان شد.[2]

7/ 16 ديدار مِنهال با امام زين العابدين عليه السلام و احوالپرسى او از ايشان‌

660. الطبقات الكبرى‌- به نقل از مِنهال بن عمرو-: بر على بن الحسين عليه السلام وارد شدم و گفتم:

[1] تاريخ پايان تأليف اين كتاب، 1290 قمرى است.

[2] نور الأبصار: ص 195.