فصل سوم: ارزيابى سفر امام حسين عليه السلام به عراق و نهضت كوفه‌

امام حسين عليه السلام، پس از خارج شدن از مدينه، از سوم شعبان تا هشتم ذى حجّه سال شصت هجرى، حدود چهارماه و پنج روز در مكّه توقّف كرد و پس از دريافت نامه مسلم بن عقيل عليه السلام از كوفه- كه حاكى از آمادگى كوفيان براى حمايت از ايشان در برابر حكومت يزيد بود-، و نيز احساس خطر جدّى از ناحيه كارگزاران نظام حاكم در مراسم حج، در هشتم ذى حجّه، مكّه را به قصد كوفه، ترك كرد.

بر پايه گزارش‌هاى تاريخى امام حسين عليه السلام، به رغم ممانعت جدّى حكومت امَوى كه در آغاز، با واسطه و بى واسطه، ايشان را از سفر به كوفه، باز مى‌داشتند، و با ردّ پيشنهاد شمارى از مصلحت‌انديشان و علاقه‌مندان به ايشان كه با خطرناك توصيف كردن اين سفر، با اصرار تمام، از او مى‌خواستند كه از تصميم خود منصرف گردد، دعوت كوفيان را پذيرفت و به سوى كوفه حركت كرد و ضمن پيشگويى‌هاى مكرّر كنايى و بلكه صريح از به شهادت رسيدن خود و همراهان، روانه كربلا شد، و هنگام حركت از مكّه به سوى عراق، به بنى هاشم نوشت:

مَن لَحِقَ بِىَ استُشهِدَ، ومَن تَخَلَّفَ عَنّى لَم يَبلُغِ الفَتحَ‌[1].

هر كس به من بپيوندد، به شهادت مى‌رسد؛ و [امّا] هر كس نپيوندد، به پيروزى نايل نمى‌آيد.

[1] دلائل الإمامة: ص 187 ح 107، بصائر الدرجات: ص 481 ح 5 نحوه.