7/ 3 ورود خاندان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله، به دمشق‌

630. بستان الواعظين: حسين عليه السلام زمانى كه كشته شد، آب خواست، ولى به او ندادند و با زبان تشنه، كشته شد و نزد خدا رفت و خداوند، او را از نوشيدنى بهشتى، سيراب ساخت. او را آن‌چنان، سر بُريدند و خانواده‌اش را به اسارت بردند و در حالى سرهايشان باز بود، با مَركب‌هاى بدون جهاز و پالان، حركتشان دادند، تا وارد دمشق شدند، در حالى كه سرِ حسين عليه السلام، در ميانشان بر بالاى نيزه بود. هرگاه يكى از آنان با ديدن سر مى‌گريست، نگهبانان، او را با تازيانه مى‌زدند. اهل ذمّه، در بازار دمشق براى تماشاى آنان، صف كشيده بودند و به صورتشان، آب دهان مى‌انداختند تا اين كه بر درِ كاخ يزيد، متوقّف شدند.

يزيد، دستور داد تا سر حسين عليه السلام را بر در بياويزند، در حالى كه خانواده امام عليه السلام در اطرافش بودند. همچنين، نگهبانانى را بر آن گماشت و دستور داد كه: هرگاه يكى از آنان گريست، او را بزنيد.

آنان، همچنان ماندند، در حالى كه سر حسين عليه السلام در ميان آنها به مدّت نُه ساعت، در روز آويزان بود. امّ كلثوم، سرش را بلند كرد و سرِ حسين عليه السلام را ديد و گريست و گفت: اى پدر بزرگ (منظورش پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله بود)! اين، سرِ حبيب تو حسين است كه آويزان شده است.

سپس گريست. يكى از نگهبانان، دستش را بالا برد و به صورت امّ كلثوم زد كه به تمامى صورت او آسيب زد. در دَم، دست نگهبان، از كار افتاد.[1]

[1] سوره حديد: آيه 22 و 23.