شهادت رسيد. در «زيارت ناحيه مقدّسه»، از وى ياد شده است.

4. عُقْبة بن سَمعان. وى، غلام رَباب، همسر امام حسين عليه السلام بوده است. شيخ طوسى رحمه اللَّه عليه او را در زمره ياران امام عليه السلام آورده است. او در تمام مسير، همراه امام عليه السلام بوده و از راويان مشهور واقعه كربلاست.

پس از واقعه كربلا دستگير و بازجويى شد و وقتى گفت «من بَرده‌ام»، او را رها كردند. نام او در زيارت رجبيه آمده است.

5. ضحّاك بن عبد اللَّه مشرقى. وى كه از گزارشگران حادثه كربلاست، همراهىِ خود با امام عليه السلام را مشروط به مفيد بودن، كرده بود و پس از آن كه مشخّص شد كه سرنوشت، چيزى جز شهادت نيست، اين موضوع را با امام عليه السلام در ميان گذاشت. امام عليه السلام هم موافقت فرمود كه اگر مى‌تواند، خود را از حلقه محاصره دشمن، خارج كند. بدين سان، وى فرار را بر همراهى با امام عليه السلام و شهادت برگزيد.

6. مسلم بن رباح. غلام على بن ابى طالب عليه السلام و منشى ايشان بود. بر پايه برخى از گزارش‌ها، وى در روز عاشورا، در كنار امام عليه السلام بوده؛ ولى احتمالًا به دليل برده بودن، در امان مانده است.

7. غلام عبد الرحمان بن عبد ربّه انصارى. او، روايتگر ماجراى تنوير[1] امام عليه السلام و برخى يارانش، و نيز شوخى كردن ياران امام عليه السلام با يكديگر در شب عاشوراست. وى در واپسين ساعات واقعه عاشورا از صحنه نبرد، دور شد.

[1] رُفِعَ عَلَى القَنا رَأسُكَ، وسُبِيَ أهلُكَ كَالعَبيدِ، وصُفِّدوا فِي الحَديدِ فَوقَ أقتابِ المَطِيّاتِ، تَلفَحُ وُجوهَهُم حَرُّ الهاجِراتِ، يُساقونَ فِي البَراري وَالفَلَواتِ، أيديهِم مَغلولَةٌ إلَى الأَعناقِ، يُطافُ بِهِم فِي الأَسواقِ 631

( المزار الكبير: ص 505، مصباح الزائر: ص 233).