541. تاريخ الطبرى‌- به نقل از حميد بن مسلم-: ساكنان غاضريّه‌[1] از قبيله بنى اسد، حسين عليه السلام و يارانش را يك روز پس از شهادتشان به خاك سپردند.[2]

542. مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: عمر بن سعد پس از جنگ عاشورا تا فردايش [در كربلا] ماند و كشتگانِ خود را گرد آورد و بر آنان نماز خواند و به خاكشان سپرد؛ ولى [پيكرِ] حسين عليه السلام و خاندان و يارانش را رها كرد.

هنگامى كه [عمر بن سعد و يارانش‌] به كوفه كوچ كردند و آنها را بر همين حال گذاشتند، ساكنان غاضريه، از قبيله بنى اسد، آمدند و ياران حسين عليه السلام را كفن كردند و بر آنان نماز خواندند و به خاكشان سپردند. آنان، هفتاد و دو مرد بودند.[3]

3/ 3 جاى قبرهاى شهيدان‌

543. الإرشاد- پس از يادكردِ كشتگان همراه امام حسين عليه السلام-: اين هفده تن- كه خدا از همه آنان خشنود باد-، از هاشميان بودند: برادران حسين- كه بر او و ايشان درود باد- و پسران برادرش و پسران دو عمويش، جعفر و عقيل، كه همگى نزديك پاى حسين عليه السلام در مرقدش مدفون‌اند. گودالى برايشان كندند و همگى را در آن نهادند و بر آن، خاك ريختند، بجز عبّاس بن على- كه خدا از او خشنود باد- كه در همان جايگاه شهادتش، بر بندْآب، در راه غاضريه، دفن شد و قبرش آشكار است.

[1] لَم‌تَرَ عَينٌ عِبَراً مِثلَ يَومَ اتِيَ بِرَأسِ الحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ عليه السلام في طَشتٍ، فَوُضِعَ بَينَ يَدَي عُبَيدِ اللَّهِ بنِ زِيادٍ لَعَنَهُمَا اللَّهُ، فَجَعَلَ يَمُسُّهُ بِقَضيبِهِ، ويَقولُ: إن كانَ لَصَبيحاً، إن كانَ لَجَميلًا! 560

( الأمالى، شجرى: ج 1 ص 164؛ تاريخ دمشق: ج 14 ص 236).

[2] إنَّهُ لَمّا جي‌ءَ بِرَأسِ الحُسَينِ عليه السلام أمَرَ فَوُضِعَ بَينَ يَدَيهِ في طَستٍ مِن ذَهَبٍ، وجَعَلَ يَضرِبُ بِقَضيبٍ في يَدِهِ عَلى ثَناياهُ، ويَقولُ: لَقَد أسرَعَ الشَّيبُ إلَيكَ يا أبا عَبدِ اللَّهِ.

فَقالَ رَجُلٌ مِنَ القَومِ: مَه! فَإِنّي رَأَيتُ رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله يَلثِمُ حَيثُ تَضَعُ قَضيبَكَ.

فَقالَ: يَومٌ بِيَومِ بَدرٍ 561

( الأمالى، صدوق: ص 229 ح 242، روضة الواعظين: ص 210).

[3] إنَّ عُبَيدَ اللَّهِ بنِ زِيادٍ نَصَبَ رَأسَ الحُسَينِ عليه السلام بِالكوفَةِ، فَجَعَلَ يُدارُ بِهِ فِى الكوفَةِ 562

( تاريخ الطبرى: ج 5 ص 459، أنساب الأشراف: ج 3 ص 415).