سال عمر كرده و بر پايه گزارش‌هاى متواتر، همه ساله در دهم محرّم (سال‌روز واقعه عاشورا)، مادّه‌اى شبيه خون، از بخشى از شاخه‌هاى آن مى‌چكد و هزاران نفر براى رؤيت اين پديده خارق‌العاده، عاشوراى هر سال، به اين نقطه سفر مى‌كنند.

نگارنده (رى‌شهرى) در تاريخ 25/ 2/ 1386 (مطابق با 27 ربيع الثانى 1428) درختِ ياد شده را از نزديك ديدم و شهادت جمعى از اهالى زرآباد را بر تكرار همه ساله اين پديده شنيدم، بويژه پيرمردى كه حدود 85 سال داشت و چگونگى تكرار آن پديده را در هر سال و بدون استثنا ديده بود.

همچنين يكى از مدرّسانِ معروف حوزه علميّه قم، مرحوم آية اللَّه شيخ قدرت اللَّه وجدانى فخر سرابى (1311- 1375 ش) در سفر حج- كه تقريباً يك سال قبل از وفات وى انجام شد- در مدينه براى دو نفر از همكاران مورد وثوق اين جانب نقل كرد كه علّامه سيّد محمّدحسين طباطبايى (م 1358 ش)، مؤلّف گران‌قدر تفسير الميزان، در روز عاشورا، چگونگىِ خونْ گريه كردن زمين را به او نشان داده است.[1]

[1] إنَّ ابنَ زِيادٍ نَصَبَ الرُّؤوسَ كُلَّها بِالكوفَةِ عَلَى الخَشَبِ، وكانَت زِيادَةً عَلى سَبعينَ رَأساً، وهِيَ أوَّلُ رُؤوسٍ نُصِبَت فِي الإِسلامِ بَعدَ رَأسِ مُسلِمِ بنِ عَقيلٍ بِالكوفَةِ 555

( تذكرة الخواصّ: ص 259).