او را نزد عمر بن سعد- كه خدا، لعنتش كند- آوردند. فرمان داد تا گردنش را بزنند. او را گردن زدند و [سرش را] به سوى لشكر امام حسين عليه السلام انداختند. مادرش، شمشير او را بر گرفت و به ميدان آمد. امام حسين عليه السلام به او فرمود: «اى امّ وَهْب! بنشين كه خداوند، جهاد را از دوشِ زنان، برداشته است. تو و پسرت، با جدّم محمّد صلى اللَّه عليه و آله، در بهشتْ خواهيد بود».[1]

3/ 32 يزيد بن زياد بن مُهاصِر

ابو شَعثا يزيد بن زياد بن مُهاصِر كِنْدى، جنگاور و تيرانداز ماهرى بود كه روز عاشورا، با تيراندازى، شمارى از سپاهيان دشمن را به هلاكت رساند. امام عليه السلام نيز در باره او دعا كرد و فرمود:

اللَّهُمَّ سَدِّد رَميَتَهُ، وَاجعَل ثَوابَهُ الجَنَّةَ[2].

خداوندا! تيرش را به هدف برسان و ثوابش را بهشتْ قرار ده.

گفتنى است كه طبرى، وى را از سپاه عمر بن سعد، شمرده است كه پس از ردّ شرطهاى امام حسين عليه السلام، همانند حُر، به سپاه امام عليه السلام پيوست؛ ولى اين سخن، با گفتگوى وى با فرستاده ابن زياد- كه خودِ طبرى، آن را گزارش كرده-، منافات دارد.[3]

[1] عنوان الكلام: ص 268 و 123.

[2] عنوان الكلام: ص 265 و 326.

[3] لَمّا رَأَى الحُسَينُ عليه السلام مَصارِعَ فِتيانِهِ وأحِبَّتِهِ، عَزَمَ عَلى لِقاءِ القَومِ بِمُهجَتِهِ، ونادى: هَل مِن ذابٍّ يَذُبُّ عَن حَرَمِ رَسولِ اللَّهِ؟ هَل مِن مُوَحِّدٍ يَخافُ اللَّهَ فينا؟ هَل مِن مُغيثٍ يَرجُو اللَّهَ بِإِغاثَتِنا؟ هَل مِن مُعينٍ يَرجو ما عِندَ اللَّهِ في إعانَتِنا؟

فَارتَفَعَت أصواتُ النِّساءِ بِالعَويلِ، فَتَقَدَّمَ إلى بابِ الخَيمَةِ، وقالَ لِزَينَبَ: ناوِليني وَلَدِيَ الصَّغيرَ حَتّى اوَدِّعَهُ، فَأَخَذَهُ وأومَأَ إلَيهِ لِيُقَبِّلَهُ، فَرَماهُ حَرمَلَةُ بنُ الكاهِلِ بِسَهمٍ فَوَقَعَ في نَحرِهِ فَذَبَحَهُ.

فَقالَ لِزَينَبَ: خُذيهِ، ثُمَّ تَلَقَّى الدَّمَ بِكَفَّيهِ حَتَّى امتَلَأَتا، ورَمى بِالدَّمِ نَحوَ السَّماءِ وقالَ: هَوَّنَ عَلَيَّ ما نَزَلَ بي أنَّهُ بِعَينِ اللَّهِ.

قالَ الباقِرُ عليه السلام: فَلَم يَسقُط مِن ذلِكَ الدَّمِ قَطرَةٌ إلَى الأَرضِ 376

( الملهوف: ص 168، بحار الأنوار: ج 45 ص 46).