يكى از سوابق درخشان آن مرد بزرگ، اين بود كه وقتى امام على عليه السلام در كوفه، جمعى از ياران پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را سوگند داد كه هر كس سخنان ايشان را در غدير خُم، به گوش خود شنيده است، بلند شود و شهادت دهد، يكى از كسانى كه از جا برخاست و در كنار ديگرانْ شهادت داد، عبد الرحمان بود.

در جريان شوخى كردن ياران امام حسين عليه السلام با يكديگر در آستانه شهادت نيز، به نام وى اشاره شده است.

3/ 23 عبد اللَّه بن عُمَير كَلْبى‌

عبد اللَّه بن عُمَير كَلْبى، كه عبد اللَّه بن تميم كَلْبى نيز گفته شده، از ياران امام على عليه السلام و امام حسين عليه السلام، شمرده شده است.

وى در كوفه زندگى مى‌كرد. وقتى شنيد كه مردم براى جنگ با امام حسين عليه السلام، آماده مى‌شوند، تصميم گرفت كه براى يارى امام عليه السلام، خود را به كوفه برساند. وى اين تصميم را با همسرش در ميان گذاشت. وى، ضمن تأييد تصميم شوهرش، به او گفت: مرا نيز همراهت ببر.

آنها شبانه، خود را به كربلا رساندند.

عبد اللَّه، رزمنده‌اى شجاع و دلير بود كه با تشخيص امام حسين عليه السلام، به عنوان نخستين مبارز، به نبرد دو تن از شجاعان دشمن رفت و آنها را به هلاكت رساند و در هجوم گروهىِ دشمن نيز، پس از هلاكت دو تن ديگر از آنان، به عنوان دومين شهيد از ياران امام عليه السلام به خيل شهيدان پيوست.

پس از شهادت عبد اللَّه، همسرش نيز- كه در كنار جنازه او مى‌گريست-، به وسيله غلام شمر- كه رستم نام داشت-، به خيل شهيدان پيوست. در زيارت‌هاى رجبيّه» و «ناحيه مقدّسه» آمده است: