(آزاده‌اى)، همان گونه كه چنين ناميده شده‌اى».

سپس امام حسين عليه السلام، چنين سرود:

بهترين آزاده، حُرّ رياحى است‌

و چه آزاده‌اى، كه جايگاه آمد و شدِ نيزه‌ها!

و چه خوب آزاده‌اى كه چون حسين، نداد داد

در نخستين ساعات صبح، جان خود را فدا كرد![1]

354. المناقب، ابن شهرآشوب: حُر، به ميدان مبارزه آمد و چنين رَجَز مى‌خواند:

من، بى گمان آزاده‌ام و پناه ميهمانان‌

[امّا] گردن شما را با شمشيرمى زنم.

به جانبدارى از بهترين ساكن سرزمين خَيف‌

بر شما ضربه مى‌زنم و در اين كار، هيچ ستمى نمى‌بينم.

آن گاه، چهل و دو سه تن از آنان را كُشت.[2]

[1] الإقبال: ج 3 ص 73 و 341.

[2] شَهِدتُ كَربَلاءَ مَعَ الحُسَينِ عليه السلام، فَرَأَيتُ رَجُلًا يُقاتِلُ قِتالًا شَديداً، لا يَحمِلُ عَلى قَومٍ إلّا كَشَفَهُم، ثُمَّ يَرجِعُ إلَى الحُسَينِ عليه السلام ويَرتَجِزُ ويَقولُ: