نام وى در «زيارت رجبيّه» هم آمده است.

3/ 13 حُرّ بن يزيد رياحى‌

حُرّ بن يزيد رياحى، يكى از بزرگان قبيله بنى تميم بوده است. اطّلاع ديگرى از وى در دست نيست؛ ليكن سرنوشت او در ميان ياران امام حسين عليه السلام، استثنايى و بسيار آموزنده است.

حُر، نخستين كسى بود كه راه را بر امام حسين عليه السلام و يارانش بست. انتخاب وى به فرماندهى سپاهى كه نخستين برخورد را با امام عليه السلام داشت، حاكى از اعتماد كامل حكومت امَوى به اوست. گناهى كه حُر مرتكب شد، گناه كوچكى نبود؛ ولى هنگامى كه خود را ميان بهشت و دوزخ ديد، ظاهرِ فريبنده دنيا- كه در باطن آن، دوزخْ نهفته بود-، او را نفريفت و او، راه بهشت را به همراه ديگر شهداى كربلا، انتخاب كرد.

حُر، پس از انتخاب راه بهشت، نهيبى بر اسب خود زد و در حالى كه دست‌هايش را روى سرش گذاشته بود، خود را به خيمه‌هاى سيّد الشهدا عليه السلام رساند و در بين راه، اين جملات را زمزمه مى‌كرد:

اللَّهُمَّ إنّى تُبتُ إلَيكَ فَتُب عَلَىَّ، فَقَد أرعَبتُ قُلوبَ أولِيائِكَ وأولادِ بِنتِ نَبِيِّكَ‌[1].

خداوندا! به سوى تو، توبه كردم. توبه‌ام را بپذير، كه دلِ دوستانت و فرزندان دختر پيامبرت را لرزاندم.

حُر، پس از ايراد سخنانى هشياركننده و هشداربخش براى سپاه كوفه، به صف دشمن حمله كرد تا به شرف شهادت، نائل آمد. ياران امام عليه السلام، او را در حالى كه هنوز رمقى در تن داشت، از صحنه نبرد، بيرون آوردند و در برابر امام عليه السلام نهادند. سخنان امام عليه السلام بر بالين وى نيز، بسيار قابل تأمّل است. ايشان، در حالى كه غبار از چهره او

[1] صَلُّوا الظُّهرَ[ أي في يَومِ عاشوراءَ]، صَلّى بِهِمُ الحُسَينُ عليه السلام صَلاةَ الخَوفِ، ثُمَّ اقتَتَلوا بَعدَ الظُّهرِ، فَاشتَدَّ قِتالُهُم ووَصَلَ إلَى الحُسَينِ عليه السلام، فَاستَقدَمَ الحَنَفِيُّ أمامَهُ، فَاستَهدَفَ لَهُم يَرمونَهُ بِالنَّبلِ يَميناً وشِمالًا قائِماً بَينَ يَدَيهِ، فَما زالَ يُرمى حَتّى سَقَطَ 360

( تاريخ الطبرى: ج 5 ص 441، أنساب الأشراف: ج 3 ص 403).