3/ 11 حبيب بن مُظاهر

حبيب بن مُظاهر اسدى كه در منابع رجالى و تاريخى، از وى با نام حبيب بن مُظهّر فَقعَسى نيز ياد شده، از ياران خاصّ امام على، امام حسن و امام حسين عليهم السلام بوده است؛ بلكه به گفته ابن حجر،[1] دوران پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله را نيز درك كرده است.

وى در دوران حكومت امام على عليه السلام، يكى از اعضاى «سپاه ويژه» ايشان- كه «شُرطَةُ الخَميس» ناميده مى‌شد-، بوده است.

مذاكرات حبيب بن مظاهر با ميثم تمّار و رُشَيد هَجَرى در باره آينده، نشانه آن است كه آنان، از اصحاب سِرّ امام على عليه السلام، و برخوردار از كمالات بلند معنوى و علم مَنايا و بلايا (مرگ‌ها و حادثه‌ها) بوده‌اند.

وى، در زمره نخستين كسانى بود كه از امام حسين عليه السلام براى آمدن به كوفه، دعوت كردند.

همچنين حبيب، در بيعت گرفتن از مردم كوفه، نقشى فعّال داشت.

حبيب، در روز عاشورا، فرماندهى جناح چپ سپاه امام عليه السلام را به عهده داشت و از آرامش و روحيه بسيار بالايى برخوردار بود.

او همچنان رزميد تا به خيل شهداى كربلا پيوست. شهادت حبيب، براى امام حسين عليه السلام، بسيار ناگوار بود. لذا هنگامى كه وى شهيد شد، فرمود:

أحتَسِبُ نَفسى وحُماةَ أصحابى‌[2].

من، شهادت خود و يارانِ حمايتگرم را به حساب خدا مى‌گذارم.

در «زيارت ناحيه مقدّسه»، آمده است:

السَّلامُ عَلى حَبيبِ بنِ مُظاهِرٍ الأَسَدِىِ‌[3].

[1] تَقَدَّمَ زُهَيرُ بنُ القَينِ فَقاتَلَ بَينَ يَدَيِ الحُسَينِ عليه السلام وهُوَ يَقولُ: