و شكيبايى براى تو، پُر بهره‌ترين است، در پيشگاه داورِ روز جزا.

از وى در «زيارت ناحيه مقدّسه»، چنين ياد شده است:

السَّلامُ عَلى بِشرِ بنِ عُمَرَ الحَضرَمِيِّ، شَكَرَ اللَّهُ لَكَ قَولَكَ لِلحُسَينِ وقَد أذِنَ لَكَ فِي الانصِرافِ: أكَلَتني إذَن السِّباعُ حَيّاً إن فارَقتُكَ وأسأَلُ عَنكَ الرُّكبانَ، وأخذُلُكَ مَعَ قِلَّةِ الأَعوانِ، لا يَكونُ هذا أبَداً[1].

سلام بر بِشْر بن عُمَر حَضرَمى! خداوند، سپاس‌گزار اين گفته تو به حسين باشد، آن هنگام كه او به تو اجازه داد كه بروى [؛ امّا گفتى‌]: اگر از تو جدا شوم، درندگان، زنده زنده، مرا بخورند! خبر تو را از مسافران، جويا شوم و تو را با وجود كمىِ ياور، تنها بگذارم؟ هرگز، چنين اتّفاقى نمى‌افتد!

نام او در «زيارت رجبيّه» نيز آمده است.

3/ 6- 7 دو جوان جابرى‌

سيف بن حارث بن سَريع و مالك بن عبد بن سَريع، دو برادرِ مادرى و نيز پسرعموى يكديگر بودند.

اين دو، از ياران امام حسين عليه السلام بودند و در لحظات سخت روز عاشورا، گريان، نزد امام عليه السلام آمدند. وقتى امام عليه السلام از علّت گريه آنها پرسيد، دليل آن را نگرانى نسبت به حال امام عليه السلام و عدم توانايى جهت دفع دشمن، بيان كردند.

امام عليه السلام نيز براى آنها، دعا كرد.

نام اين دو در زيارت‌هاى «ناحيه» و «رجبيّه»[2] آمده است. در «زيارت ناحيه» مى‌خوانيم:

السَّلامُ عَلى شَبيبِ بنِ الحارِثِ بنِ سَريعٍ. السَّلامُ عَلى مالِكِ بنِ عَبدِ بنِ‌

[1] أنساب الأشراف: ج 3 ص 378.

[2] ر. ك: ص 433 ح 296.