3/ 4 بُرَير بن خُضَير

ويژگى‌هاى بُرَير بن خُضَير

بُرَير، از بزرگ‌ترين قرآن‌شناسان عصر خود در كوفه بوده است، به گونه‌اى كه وى «أقرأ أهل زمانه (بهترين قارى عصر خود)» و «سيّد القُرّاء (سرور قاريان)» شمرده شده است. از ديگر ويژگى‌هاى او بصيرت كامل نسبت به راهى بود كه برگزيده بود، همچنين پارسايى و سخنورى و دفاع از حريم ولايت حسينى. خنده‌رويى او در صبح عاشورا در شرايطى كه دشمن حلقه محاصره را هر ساعت تنگ‌تر مى‌كرد حكايت از روح بلند و متعالى او داشت.

بُرَير، همان كسى است كه به دليل يقين به زندگىِ پس از مرگ، در صبح عاشورا، هنگامى كه امام عليه السلام و يارانش در حلقه محاصره دشمن بودند و فاصله‌اى با شهادت نداشتند، از آرامش خاصّى برخوردار بود و با دوست خود، عبد الرحمان، با چهره‌اى خندان، گفتگو مى‌كرد. دوستش به وى ايراد گرفت و گفت: اى بُرَير! مى‌خندى؟! الآن، نه وقت خنده است، و نه كار بيهوده.

بُرَير، در پاسخ وى گفت:

لقد علم قومي أنّي ما أحببت الباطل كهلًا ولا شابّاً، وإنّما أفعل ذلك استبشاراً بما نصير إليه، فواللَّه، ما هو إلّا أن نلقى هؤلاء القوم بأسيافنا نعالجهم بها ساعة، ثمّ نعانق الحور العين‌[1].

قوم من مى‌دانند كه من، نه در جوانى و نه در پيرى به كار بيهوده علاقه‌مند نبوده‌ام. اين كار را براى خجستگى آنچه برايمان اتّفاق مى‌افتد، مى‌كنم. به خدا سوگند، جز اين نيست كه ما با اين گروه، با شمشيرهايمان رويارو مى‌شويم و ساعتى را با آنها مى‌جنگيم و سپس با حور العين، هماغوش مى‌گرديم.

[1] ضَرَبَ الحُرُّ بنُ يَزيدَ فَرَسَهُ، وجازَ عَسكَرَ عُمَرَ بنِ سَعدٍ لَعَنَهُ اللَّهُ إلى عَسكَرِ الحُسَينِ عليه السلام، واضِعاً يَدَهُ عَلى رَأسِهِ، وهُوَ يَقولُ: اللَّهُمَّ إلَيكَ انيبُ فَتُب عَلَيَّ؛ فَقَد أرعَبتُ قُلوبَ أولِيائِكَ وأولادِ نَبِيِّكَ. يَابنَ رَسولِ اللَّهِ، هَل لي مِن تَوبَةٍ؟

قالَ: نَعَم، تابَ اللَّهُ عَلَيكَ. قالَ: يَابنَ رَسولِ اللَّهِ! أتَأذَنُ لي فَاقاتِلَ عَنكَ؟ فَأَذِنَ لَهُ، فَبَرَزَ وهُوَ يَقولُ: