2/ 10 شدّت جنگ در نيمه روز

337. أنساب الأشراف: حسين عليه السلام، بر مَركبش سوار شد و قرآن را در دامان خود و پيشِ رويش گذاشت. امّا اين اقدام، جز بر هجوم و جسارت دشمنان به او نيفزود. و عمر بن سعد، حُصَين بن تميم را فرا خواند و دسته زرهپوش و پانصد تيرانداز را با او همراه كرد. آنان، ياران حسين عليه السلام را تيرباران كردند تا اسب‌هايشان را از پاى در آوردند و همه لشكر حسين عليه السلام، پياده شدند و در نيمه روز، به شدّت و بدون توقّف جنگيدند و با نزديك و يك‌جا قرار دادن خيمه‌ها و افروختن آتش در پشتِ خود، كارى كرده بودند كه فقط از يك جبهه، امكان رويارويى با آنها بود.

عمر سعد، به تخريب خيمه‌ها و سنگرهايشان فرمان داد كه با نيزه‌ها و شمشيرهاى خود، آنها را دريدند و شمر، از جناح چپ، يورش بُرد تا آن جا كه با نيزه‌اش به خيمه حسين عليه السلام زد و فرياد كشيد: برايم آتش بياوريد تا اين خيمه را با اهلش بسوزانم!

شيوَن و وِلوِله، ميان زنان برخاست و از خيمه، بيرون دويدند. حسين عليه السلام فرمود: «واى بر تو! آيا آتش مى‌خواهى تا خيمه‌ام را با اهلم بسوزانى؟».[1]

[1] تاريخ الطبرى: ج 5 ص 439، مقتل الحسين عليه السلام خوارزمى: ج 2 ص 17.