2/ 8 سبقت جستن براى مبارزه و رقابت در آن‌

332. تاريخ الطبرى‌- به نقل از محمّد بن قيس-: هنگامى كه ياران حسين عليه السلام، فراوانىِ دشمن را ديدند و دانستند كه نمى‌توانند آنان را از دست يافتن به حسين عليه السلام و خودشان باز بدارند، در كشته شدن پيشِ روى او، با هم مسابقه دادند.[1]

333. الملهوف: ياران حسين عليه السلام، براى كشته شدن پيشِ رويش، شتاب مى‌ورزيدند و آن گونه شدند كه اين شعر مى‌گويد:

گروهى كه چون براى دفع پيشامدها، فرا خوانده مى‌شوند

و لشكر، يا نيزه خورده‌اند، يا قامت شكسته‌اند

آنان، قلب‌هايشان را روى زره‌هايشان پوشيده‌اند و

براى رفتن جان‌هايشان، شتاب مى‌كنند.[2]

2/ 9 قوّت جنگى ياران امام عليه السلام‌

334. البداية و النهاية- به نقل از ابو جَناب-: آن روز (عاشورا)، نبرد تن به تن ميان دو دسته، فراوان شد و پيروزى، با ياران حسين عليه السلام بود؛ زيرا قوّتشان بيشتر بود و دست از جان، شُسته بودند و هيچ نگه‌دارنده‌اى جز شمشيرهايشان نداشتند. از اين رو، يكى از فرماندهان به عمر بن سعد پيشنهاد داد كه ديگر نبرد تن به تن نكنند.[3]

[1] الخرائج والجرائح: ج 2 ص 847 ح 62، بحار الأنوار: ج 44 ص 298 ح 3.

[2] الغيبة للنعماني: ص 211 ح 19 عن الفضل بن أبي قرّة التفليسي عن الإمام الصادق عليه السلام، بحار الأنوار: ج 45 ص 80 ح 5.

[3] الأمالى، صدوق: ص 177 ح 178، بشارة المطفى: ص 199.