گفت: اى فرزند پيامبر خدا! آيا به من اجازه مى‌دهى تا به سوى آنان بروم و با ايشان، سخن بگويم؟

امام عليه السلام، اجازه داد. او به سوى ايشان رفت و فرمود: «اى مردم! خداوند عزّوجلّ، محمّد صلى اللَّه عليه و آله را به حق، بشارت دهنده و بيم دهنده، دعوتگر به خدا با اجازه‌اش و چراغ فروزان [راهش‌] بر انگيخت؛ و اين، آب فرات است كه خوكان و سگان صحرا در آن مى‌روند؛ امّا ميان آن و فرزند اين پيامبر، جدايى انداخته‌اند.

آنان گفتند: اى بُرَير! زياد حرف زدى. بس است! به خدا سوگند، حسين تشنگى خواهد كشيد، همان گونه كه پيشينيانِ او، تشنگى كشيدند!

حسين عليه السلام فرمود: «اى بُرَير! بنشين».[1]

2/ 5 احتجاج‌هاى امام عليه السلام در برابر سپاه كوفه‌

323. الأمالى، صدوق‌- به نقل از عبد اللَّه بن منصور، از امام صادق، از پدرش امام باقر، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام، در ياد كردِ حوادث روز عاشورا-: حسين عليه السلام، با تكيه دادن بر شمشيرش برخاست و با بلندترين صدايش، ندا داد و گفت: «شما را به خدا سوگند مى‌دهم، آيا مرا مى‌شناسيد؟».

گفتند: آرى. تو فرزند پيامبر خدا و نوه او هستى.

[1] وكَثُرَتِ المُبارَزَةُ يَومَئِذٍ بَينَ الفَريقَينِ، وَالنَّصرُ في ذلِكَ لِأَصحابِ الحُسَينِ عليه السلام لِقُوَّةِ بَأسِهِم، وأنَّهُم مُستَميتونَ، لا عاصِمَ لَهُم إلّا سُيوفُهُم، فَأَشارَ بَعضُ الامَراءِ عَلى عُمَرَ بنِ سَعدٍ بِعَدَمِ المُبارَزَةِ 337

( البداية والنهاية: ج 8 ص 182).