موقعيت خيمه‌هاى امام حسين عليه السلام و نقش آنها در صحنه نبرد

امام حسين عليه السلام، در آغاز ورود به كربلا، نقطه‌اى را براى بر پا كردن خيمه‌ها در نظر گرفت كه در صورت وقوع درگيرى با دشمن، از دو ويژگى برخوردار باشد:

1. دشمن، از يك سو بيشتر نتواند به آنها حمله كند؛

2. زنان و كودكان، امنيت بيشترى داشته باشند.

از اين رو، امام عليه السلام دستور داد خيمه‌ها را در منطقه‌اى زدند كه پشتِ آن، نيزار بود، به گونه‌اى كه دشمن نمى‌توانست از پشت به سپاه امام عليه السلام، حمله كند.[1]

افزون بر اين، پشت خيمه‌ها و يا پشت نيزارى كه خيمه‌ها جلوى آن بود، گودالى شبيه به جوى آب قرار داشت كه به گزارش طبرى، امام عليه السلام در ساعتى از شب عاشورا، دستور داد تا آن را كَندند و چيزى شبيه به خندق، درست كردند و در آن، هيزم و نِى ريختند تا هنگام حمله دشمن، آن را آتش بزنند و مانعى ديگر براى حمله از پشتِ سر ايجاد نمايند.[2]

اقدام ديگرى كه براى پيشگيرى از حمله دشمن از پشت سر، به دستور امام عليه السلام در شب عاشورا انجام شد، اين بود كه ياران امام عليه السلام، خيمه‌هاى خود را در كنار هم قرار دادند و با طناب، آنها را از سه طرف به هم متصّل كردند و فقط يك راه از رو به رو

[1] سوره هود: آيه 56.

[2] رَكِبَ أصحابُ عُمَرَ بنِ سَعدٍ، فَبَعَثَ الحُسَينُ عليه السلام بُرَيرَ بنَ حُصَينٍ، فَوَعَظَهُم فَلَم يَسمَعوا، وذَكَّرَهُم فَلَم-