عمرو گفت: راست مى‌گويى. اين را مى‌دانم؛ امّا فرمانى به ما داده شده است و ناگزيريم كه اين فرمان را به انجام برسانيم.

هلال، يارانش را فرا خواند و به درون فرات رفتند. عمرو نيز يارانش را فرا خواند تا مانعِ آنان شوند. هر دو گروه، بر سرِ آب، سخت با هم درگير شدند. دسته‌اى مى‌جنگيدند و دسته‌اى، مَشك‌ها را از آب، پُر مى‌كردند. گروهى از ياران عمرو بن حَجّاج، كشته شدند؛ ولى هيچ يك از ياران حسين عليه السلام، كشته نشدند. سپس آن گروه، با آب به لشكرگاهشان باز گشتند و حسين عليه السلام و همراهانش، آب نوشيدند. عبّاس عليه السلام، آن روز، «سَقّا (آب‌آور)» ناميده شد».[1]

1/ 13 نامه ابن زياد به ابن سعد و ترغيب به شتاب ورزيدن در نبرد با امام عليه السلام‌

290. الأمالى، صدوق‌- به نقل از عبد اللَّه بن منصور، از امام صادق، از پدرش امام باقر، از جدّش امام زين العابدين عليهم السلام-: به عبيد اللَّه بن زياد، خبر رسيد كه عمر بن سعد، شب‌ها با حسين عليه السلام مى‌نشيند و با او سخن مى‌گويد و نبرد با او را خوش نمى‌دارد.

[1] مَثَلى است در عرب. در اين جا به اين معناست كه آنان، مرا آسوده نمى‌گذارند و هر جا بروم، در پىِ من خواهند آمد.