در آن جا خواب قَيلوله (خواب پيش از ظهر) كرد. سپس با گريه از خواب، بيدار شد. فرزندش به وى گفت: پدر! چرا گريه مى‌كنى؟

فرمود: «فرزندم! در اين ساعت، خواب، دروغ نيست. در خواب، كسى به من پيام داد كه:" با سرعت، حركت مى‌كنيد و مرگ، شما را به سمت بهشت مى‌برد"».[1]

7/ 29 نامه ابن زياد به حُر، جهت سختگيرى بر امام عليه السلام‌

259. تاريخ الطبرى‌- به نقل از عقبة بن سَمعان-: چون صبح شد، حسين عليه السلام فرود آمد و نماز صبح را خواند. آن گاه با شتاب، سوار شد و ياران خود را به جانب چپ برد و مى‌خواست كه پراكنده‌شان كند؛ امّا حُر مى‌آمد و آنها را بر مى‌گردانْد. حسين عليه السلام نيز او را بر مى‌گردانْد و چون آنها را به سوى كوفه مى‌راند، مقاومت مى‌كردند و راهِ بالا، در پيش مى‌گرفتند و همچنان با هم راه مى‌پيمودند تا به نينوا رسيدند؛ جايى كه حسين عليه السلام، آن را منزلگاه قرار داد.

در اين وقت، سوارى بر اسبى اصيل، پديدار شد كه مسلّح بود و كمانى بر شانه داشت و از كوفه مى‌آمد. همگى ايستادند و منتظرش بودند. چون به آنها رسيد، به حرّ بن يزيد و يارانش سلام گفت؛ امّا به حسين عليه السلام و يارانش سلام نگفت. آن گاه نامه‌اى به حر داد كه از ابن زياد بود و چنين نوشته بود: «وقتى نامه من به تو رسيد و فرستاده‌ام نزد تو آمد، بر حسين، سخت بگير و او را در بيابانِ بى‌حصار و آب، فرود آور. به فرستاده‌ام دستور داده‌ام با تو باشد و از تو جدا نشود تا خبر بياورد كه دستور مرا اجرا كرده‌اى. والسّلام!».

[1] أرسَلَ إلَيهِ‌[ أي إلى عُمَرَ بنِ سَعدٍ] الحُسَينُ عليه السلام بُرَيراً، فَقالَ بُرَيرٌ: يا عُمَرَ بنَ سَعدٍ، أتَترُكُ أهلَ بَيتِ النُّبُوَّةِ يَموتونَ عَطَشاً، وحُلتَ بَينَهُم وبَينَ الفُراتِ أن يَشرَبوهُ وتَزعُمُ أنَّكَ تَعرِفُ اللَّهَ ورَسولَهُ؟!

قالَ: فَأَطرَقَ عُمَرُ بنُ سَعدٍ ساعَةً إلَى الأَرضِ، ثُمَّ رَفَعَ رَأسَهُ وقالَ: إنّي- وَاللَّهِ- أعلَمُهُ يا بُرَيرُ عِلماً يَقيناً، أنَّ كُلَّ مَن قاتَلَهُم وغَصَبَهُم عَلى حُقوقِهِم فِي النّارِ لا مَحالَةَ، ولكِن وَيحَكَ يا بُرَيرُ! أتُشيرُ عَلَيَّ أن أترُكَ وِلايَةَ الرَّيِّ فَتَصيرَ لِغَيري؟ ما أجِدُ نَفسي تُجيبُني إلى ذلِكَ أبَداً.

... قالَ: فَرَجَعَ بُرَيرُ بنُ حُضَيرٍ إلَى الحُسَينِ عليه السلام، فَقالَ: يَابنَ بِنتِ رَسولِ اللَّهِ، إنَّ عُمَرَ بنَ سَعدٍ قَد رَضِيَ أن يَقتُلَكَ بِمُلكِ الرَّيِّ! 273

( الفتوح: ج 5 ص 96، مقتل الحسين عليه السلام، خوارزمى: ج 1 ص 248).