هدايت كرد! اگر دنيا براى ما باقى بود و ما در آن، جاودانه مى‌بوديم، همراهى با تو را بر ماندن در دنيا ترجيح مى‌داديم.

آن گاه، هلال بن نافع بَجَلى برخاست و گفت: به خدا سوگند، ما ملاقات پروردگارمان را ناخوش نمى‌داريم. ما بر نيّت‌ها و بينش‌هاى خود، استواريم. آن را كه تو را دوست بدارد، دوست مى‌داريم و آن را كه تو را دشمن بدارد، دشمن مى‌داريم.

بُرَير بن حُصَين برخاست و گفت: به خدا سوگند- اى پسر پيامبر- خداوند بر ما منّت نهاده كه در سپاه تو نبرد كنيم و بدن‌هاى ما در راه تو، قطعه قطعه گردد، بِدان اميد كه جدّ تو در روز قيامت، شفيع ما باشد.[1]

7/ 26 سخنرانى امام عليه السلام براى ياران خود و ياران حُر

253. تاريخ الطبرى‌- به نقل از عقبة بن ابى عَيزار-: حسين عليه السلام در بَيَضه‌[2] براى ياران خويش و ياران حُر، سخنرانى كرد. نخست حمد و سپاس خدا را به جا آورد و سپس فرمود:

[1] دمع السجوم: ص 202، هيئت و نجوم اسلامى: ج 2 ص 225- 226.

[2] لَمّا احيطَ بِالحُسَينِ بنِ عَلِيٍّ عليه السلام قالَ: مَا اسمُ هذِهِ الأَرضِ؟ قيلَ: كَربَلاءُ. فَقالَ: صَدَقَ النَّبِيُّ صلى اللَّه عليه و آله إنَّها أرضُ كَربٍ وبَلاءٍ 266

( المعجم الكبير: ج 3 ص 106 ح 2812، العقد الفريد: ج 3 ص 365).