7/ 20 رسيدن خبر شهادت عبد اللَّه بن يَقطُر در منزلگاه زُباله‌[1]

244. الإرشاد: حسين عليه السلام حركت كرد تا به زُباله رسيد. پس خبر شهادت عبد اللَّه بن يَقْطُر به او رسيد. پس نامه‌اى بيرون آورد و بر مردم خواند: «به نام خداوند بخشنده مهربان. امّا بعد، گزارشى دردناك و ناگوار، رسيده است: كشته شدن مسلم بن عقيل و هانى بن عروه و عبد اللَّه بن يَقْطُر. شيعيان‌ما، ما را بى‌ياور گذاشته‌اند. پس هر كس از شما مى‌خواهد كه باز گردد، منعى نيست. باز گردد، كه حقّى بر او نداريم».

مردم، يكباره از پيرامون وى، پراكنده شدند و راه راست و چپ گرفتند و او ماند و يارانش كه از مدينه با وى همراه بودند، و نيز تعداد اندكى از آنان كه در طول مسير به او پيوسته بودند.

امام عليه السلام اين كار را از آن رو كرد كه مى‌دانست باديه‌نشينان، به اين پندار، از پىِ او آمده‌اند كه او به سوى شهرى مى‌رود كه مردمش به اطاعت وى، استوارند و نخواست با وى بيايند و ندانند كجا مى‌روند.[2]

245. أنساب الأشراف: هنگامى كه به حسين عليه السلام خبر كشته شدن ابن يَقْطُر رسيد، خطبه خواند و فرمود: «اى مردم! شيعيان ما، ما را تنها گذاردند و مسلم، هانى، قيس بن مُسهِر و ابن يَقْطُر، كشته شدند. پس هر كس از شما كه مى‌خواهد برگردد، برگردد».

[1] عَقْر، نام چند جاست. از جمله عَقرِ بابل كه در نزديكى كربلا به سمت كوفه است 260( معجم البلدان: ج 4 ص 136. نيز، ر. ك: نقشه شماره 4 در پايان كتاب).

[2] عَقْر، به معناى زخمى كردن و نيز پِى كردن اسب هم آمده است( تاج العروس: ج 7 ص 246- 247 مادّه« عقر»).