گفت: از عراق.

فرمود: «مردم عراق را چگونه پشتِ سر نهادى؟».

گفت: اى فرزند دختر پيامبر خدا! دل‌هايى را پشتِ سر نهادم كه با تو بودند و شمشيرهايى را كه با بنى اميّه بودند.

حسين عليه السلام به او فرمود: «راست مى‌گويى، برادر عرب! خداوند متعال، هر چه را بخواهد، انجام مى‌دهد و هر چه را اراده كند، به آن حكم مى‌نمايد».[1]

7/ 15 نامه امام عليه السلام به مردم كوفه و شهادت فرستاده امام عليه السلام‌

236. تاريخ الطبرى‌- به نقل از محمّد بن قيس-: حسين عليه السلام آمد و چون به منزلگاه حاجِر در بطن الرُّمّه رسيد، قيس بن مُسهِر صَيداوى را سوى مردم كوفه فرستاد و همراه او براى آنان، چنين نوشت: «به نام خداى بخشنده مهربان. از حسين بن على، به برادرانش از مؤمنان و مسلمانان. درود بر شما! ستايش مى‌كنم خدايى را كه جز او خدايى نيست. امّا بعد، به راستى كه نامه مسلم بن عقيل، به من رسيد كه از نيكونظرى و فراهم آمدن جمع شما براى يارى ما و گرفتن حقّ ما، خبر مى‌داد. از خدا خواستم كه با ما نيكى كند و شما را بر اين كار، پاداش بزرگ دهد. از مكّه به روز سه‌شنبه هشتم ذى حجّه، روز تَرويه، به سوى شما ره‌سپار شده‌ام. هنگامى كه پيك من نزد شما رسيد، در كار خويش شتاب كنيد و بكوشيد كه من، همين روزها نزد شما مى‌رسم، إن شاء اللَّه! سلام بر شما و رحمت و بركات خدا [بر شما]!».

[1] جايى است بين شراف و بيضه( ر. ك: نقشه شماره 3 در پايان كتاب).

در باره محلّ اين سخنرانى، در كتب تاريخ، اختلاف است. در تاريخ الطبرى،« ذى حُسُم»، در الملهوف،« عُذَيب الهِجانات»، در تحف العقول( ص 245)،« در مسير كربلا» و در المعجم الكبير( ج 3 ص 114 ح 2842)،« كربلا و به هنگام ورود عمر بن سعد و نزديك شدن نبرد» گفته شده، كه آنچه ما برگزيديم، نقل تاريخ الطبرى است.