7/ 11 يادكرد امام عليه السلام از شهادت يحيى بن زكريّا عليه
السلام در مسير
231.
الإرشاد- به نقل از على بن يزيد، از امام زين العابدين عليه السلام-: با
حسين عليه السلام حركت كرديم. ايشان در هيچ منزلى فرود نيامد و از آن جا بر نخاست،
جز آن كه از يحيى بن زكريّا عليه السلام و شهادت او، ياد كرد. روزى فرمود: «از
پستىِ دنيا در نزد خدا، اين كه سر يحيى بن زكريّا به بدكارهاى از بدكارگان بنى
اسرائيل، هديه شد».[2]
7/ 12 خوددارى امام عليه السلام از پذيرش امان عمرو بن سعيد
232.
تاريخ الطبرى- به نقل از حارث بن كعب والى، از امام زين العابدين عليه السلام-:
هنگامى كه از مكّه بيرون آمديم، نامه عبد اللَّه بن جعفر و دو پسرش، عون و محمّد،
رسيد كه به حسين بن على عليه السلام نوشته بود: «امّا بعد، تو را به خدا، آن گاه
كه اين نامه را ديدى، باز گرد كه بيم دارم اين سفرى كه در پيش دارى، موجب مرگ تو و
نابودى خاندانت گردد. اگر اينك نابود گردى، نور زمين، خاموش مىشود؛ زيرا تو
راهنماى رهيافتگان و اميد مؤمنانى. پس در رفتن، شتاب مكن، كه من در پىِ نامه
رهسپارم. والسّلام!».
عبد
اللَّه بن جعفر، نزد عمرو بن سعيد رفت و با وى، چنين سخن گفت: به حسين، نامهاى
بنويس و او را امان بده و به او وعده نيكى و بخشش بده و در نامه خود، تعهّد