فصل پنجم: شهادت گروهى از ياران امام در كوفه و زندانى شدن گروهى ديگر

5/ 1 شهادت عبد اللَّه بن يَقطُر

187. أنساب الأشراف: حسين عليه السلام به طرف منزل زُباله حركت كرد و از آن جا، آبِ بسيار برداشت و از هر آبگاهى كه عبور مى‌كرد، گروهى به وى مى‌پيوستند. حسين عليه السلام برادر همشيرش، عبد اللَّه بن يَقطُر را پيش از آن كه بداند مسلم كشته شده، به سوى مسلم فرستاد. حُصَين بن تميم، [در راه،] او را دستگير كرد و نزد ابن زياد فرستاد.

ابن زياد، دستور داد كه بالاى قصر بُرده شود تا حسين عليه السلام را لعنت كند و او و پدرش را به دروغگويى نسبت دهد. وقتى عبد اللَّه به بالاى قصر رفت، گفت: من، فرستاده حسين، پسر دختر پيامبر خدا صلى اللَّه عليه و آله، به سوى شمايم تا او را عليه پسر مَرجانه و پسر سميّه، آن مرد بى‌نَسَبِ پسر بى‌نَسَب- كه خداوند، لعنتش كند-، يارى و كمك كنيد.

عبيد اللَّه، دستور داد او را از بالاى قصر به زمين انداختند. استخوان‌هايش شكست؛ ولى هنوز زنده بود كه مردى آمد و او را كشت. به او گفتند: واى بر تو! چرا چنين كردى؟

گفت: خواستم راحتش كنم.

وقتى خبر شهادت پسر يَقطُر به حسين عليه السلام رسيد، سخنرانى كرد و فرمود: «اى‌