42. كفاية الأثر- به نقل از عبد اللَّه بن عبّاس-: بر پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در آمدم و حسن عليه السلام بر گردن و حسين عليه السلام بر روى ران ايشان بود. پيامبر صلى اللَّه عليه و آله صورت و دهان آن دو را مى‌بوسيد و مى‌فرمود: «خدايا! دوستدار اين دو را دوست بدار و دشمن آنان را دشمن بدار».

سپس فرمود: «اى ابن عبّاس! گويى مى‌بينم كه موى سپيد مَحاسنش از خونش خضاب شده و دعوت مى‌كند؛ امّا پاسخى نمى‌يابد، و يارى مى‌طلبد؛ امّا يارى نمى‌شود».

گفتم: اى پيامبر خدا! چه كسانى اين كارها را مى‌كنند؟

فرمود: «بَدان امّتم! آنان را چه مى‌شود؟ خدا، شفاعتم را شامل ايشان نكند!».[1]

2/ 14 پيشگويى پيامبر صلى اللَّه عليه و آله درباره مزار او و زائرانش‌

43. الإرشاد: پيامبر صلى اللَّه عليه و آله روزى نشسته بود و على و فاطمه و حسن و حسين عليهم السلام گِردش را گرفته بودند. پيامبر صلى اللَّه عليه و آله به آنان فرمود: «شما در چه حالى خواهيد بود، هنگامى كه بر خاك بيفتيد و مرقدهايتان پراكنده شود؟».

حسين عليه السلام به پيامبر صلى اللَّه عليه و آله گفت: ما به مرگ طبيعى مى‌ميريم، يا كشته مى‌شويم؟

پيامبر صلى اللَّه عليه و آله فرمود: «پسركم! تو به ستم، كشته مى‌شوى و برادرت نيز به ستم، كشته مى‌شود و فرزندانتان در زمين، رانده و پراكنده مى‌شوند».

حسين عليه السلام گفت: چه كسى ما را مى‌كشد، اى پيامبر خدا؟

[1] إنَّ عَلِيّاً عليه السلام قالَ لِلبَراءِ بنِ عازِبٍ يَوماً: يا بَراءُ، يُقتَلُ ابنِيَ الحُسَينُ وأنتَ حَيٌّ لا تَنصُرُهُ.

فَلَمّا قُتِلَ الحُسَينُ بنُ عَلِيٍّ عليه السلام كانَ البَراءُ بنُ عازِبٍ يَقولُ: صَدَقَ- وَاللَّهِ- عَلِيُّ بنُ أبي طالِبٍ عليه السلام، قُتِلَ الحُسَينُ عليه السلام ولَم أنصُرهُ! ثُمَّ يُظهِرُ الحَسرَةَ عَلى ذلِكَ وَالنَّدَمَ 61

( الإرشاد: ج 1 ص 331، كشف اليقين: ص 99 ح 91).