فصل يكم: خبردادن خداى سبحان از شهادت امام حسين عليه السلام‌

1/ 1 سَرور شهيدان، از آغاز تاريخ تا پايان آن‌

1. كامل الزيارات‌- به نقل از ابن ابى يعفور، از امام صادق عليه السلام-: پيامبر صلى اللَّه عليه و آله در خانه فاطمه عليها السلام، و حسين عليه السلام در دامانش بود كه ناگهان گريست و به سجده افتاد و سپس فرمود: «اى فاطمه! اى دختر محمّد! اكنون و در اين خانه تو، [فرستاده خداى‌] والاى والايان به بهترين صورت و نيكوترين هيئت برايم جلوه‌گر شد و [از طرف خداوند] به من گفت:" اى محمّد! آيا حسين را دوست مى‌دارى؟".

گفتم: آرى، اى خداى من! [حسين،] نور چشم و دسته گل و ميوه دل و تخم چشمان من است.

سپس [آن فرستاده‌] در حالى كه دستش را بر سر حسين عليه السلام نهاده بود،[1] [از قول خداوند] گفت:" اى محمّد! قدم نورسيده مبارك! بركت‌ها، درودها و رحمت و رضايت من بر او و نكبت و لعنت و ناخشنودى و عذاب و رسوايى و مجازاتم براى هر كه او را بكشد و با او مخالفت كند و دشمنى ورزد و بستيزد.

[1] كَتَبَت إلَيهِ‌[ أي إلَى الحُسَينِ عليه السلام‌] عَمرَةُ بِنتُ عَبدِ الرَّحمنِ تُعَظِّمُ عَلَيهِ ما يُريدُ أن يَصنَعَ، وتَأمُرُهُ بِالطّاعَةِ ولُزومِ الجَماعَةِ، وتُخبِرُهُ أنَّهُ إنَّما يُساقُ إلى مَصرَعِهِ، وتَقولُ: أشهَدُ لَحَدَّثَتني عائِشَةُ أنَّها سَمِعَت رَسولَ اللَّهِ صلى اللَّه عليه و آله يَقولُ: يُقتَلُ حُسَينٌ بِأَرضِ بابِلَ.

فَلَمّا قَرَأَ كِتابَها، قالَ: فَلا بُدَّ لي إذاً مِن مَصرَعي، ومَضى 23

( الطبقات الكبرى/ الطبقة الخامسة من الصحابة: ج 1 ص 446، تهذيب الكمال: ج 6 ص 418).