على عليه السلام و اهل بيت عليهم السلام نيز نتوانستند آن را تحريف كنند و چهره درخشان ابا عبد اللَّه الحسين عليه السلام و قيام الهى او را به گونه‌اى ديگر، جلوه دهند.

بزرگ‌ترين درس عاشورا

تاريخ عاشورا، درس‌هاى اخلاقى، سياسى و اجتماعى ارزنده و متنوّعى را به امّت اسلامى، بلكه به همه آزادى‌خواهان راستين، ارائه مى‌كند؛ ليكن بزرگ‌ترين درس آن، هشدار نسبت به استحاله فرهنگى و سياسى يك جامعه ارزش‌مدار است. اين درس، خصوصاً براى ملّت ايران- كه با الهام گرفتن از فرهنگ عاشورا و رهبرى يكى از فرزندان راستين ابا عبد اللَّه الحسين عليه السلام، امام خمينى رحمه اللَّه عليه، انقلابى را بر پايه ارزش‌هاى اسلامى پديد آوردند-، فوق العاده مهم، بيدار كننده و عبرت‌آموز است.

واقعيت، اين است كه تاريخ عاشورا، از ظرفيت بى‌بديلى در هدايت انسان‌ها و ساختن جامعه آرمانىِ انسانى و مبتنى بر ارزش‌هاى اسلامى، برخوردار است و با توجّه به اين ظرفيت فرهنگى، راز اين حديث نبوى گشوده مى‌گردد كه: در حسّاس‌ترين نقطه عرش الهى، از حسين، به عنوان «چراغ هدايت» و «كشتى نجات»، ياد شده است. متن حديث، چنين است:

إنَّ الحُسَينَ بنَ عَلِىٍّ عليه السلام فِى السَّماءِ أكبَرُ مِنهُ فِى الأَرضِ؛ و إنَّهُ لَمَكتوبٌ عَن يَمينِ عَرشِ اللَّهِ عزّوجلّ: مِصباحُ هُدىً، و سَفينَةُ نَجاةٍ[1].

حسين بن على عليه السلام، در آسمان، مقامى برتر از زمين دارد؛ چرا كه در سمت راست عرش الهى، در باره او نوشته شده است: چراغ هدايت و كشتى نجات!

بى ترديد، همه امامان اهل بيت عليهم السلام، چراغ هدايت و كشتى نجات اند؛ امّا ظرفيت فرهنگى تاريخ عاشورا، سبب شده است كه نام امام حسين عليه السلام بدين عنوان به ثبت برسد.

آرى! بهره‌گيرى صحيح از اين ظرفيت مى‌تواند نه تنها ملّت‌هاى مسلمان، بلكه‌

[1] عيون أخبار الرضا عليه السلام: ج 1 ص 59، دانش‌نامه امام حسين عليه السلام: ج 2 ص 72 ح 428.