(2) حكمت عزادارى‌

بى‌ترديد، اظهار محبّت نسبت به خاندان پيامبر صلى اللَّه عليه و آله از طريق سوگوارى براى سالار شهيدان، همان طور كه اشاره شده، پسنديده و در جهت بزرگداشت شعائر الهى است؛ ليكن تأمّل در رواياتى كه توصيه و تأكيد بر تداوم اقامه ماتم بر سيّد الشهدا عليه السلام دارند، ايجاب مى‌كند كه عزادارى براى ايشان، دليلى بسيار فراتر از اظهار محبّت به اهل بيت عليهم السلام داشته باشد؛ بلكه از نگاه سيّد بن طاووس، اگر لزوم پيروى از فرمان قرآن و سنّت نيز نبود، اظهار محبّت نسبت به اهل بيت عليهم السلام ايجاب مى‌كرد كه به دليل منزلت والايى كه امام حسين عليه السلام و يارانش به واسطه شهادتْ بِدان دست يافتند، اظهار مسرّت و شادمانى كنيم.[1]

بنا بر اين، بايد ديد حكمتِ آن همه تأكيد بر عزادارى و گريه براى ابا عبد اللَّه عليه السلام چيست؟

حكمت شهادت او، هر چه باشد، حكمت عزادارى براى او نيز هست.

حكمت شهادت امام حسين عليه السلام‌

اصلى‌ترين علّت قيام و شهادت امام حسين عليه السلام، مبارزه با نادانى است. بر پايه آنچه بسيارى از منابع معتبر، در اين باره، از امام صادق عليه السلام گزارش كرده‌اند، ايشان، در دعايش به درگاه خداوند مى‌گويد:

وَ بَذَلَ مُهجَتَهُ فيكَ لِيَستَنقِذَ عِبادَكَ مِنَ الجَهالَةِ وَحَيرَةِ الضَّلالَةِ.[2]

[1] أسرار الإمامة: ص 244.

[2] مثنوى: ص 959( دفتر 6 بيت 777). گفتنى است كه مولوى، خود نيز غزل پُرشور و سوزناك« كجاييد اى شهيدان خدايى؟» را در سوگ شهيدان دشت كربلا سروده است( ر. ك: ديوان شمس).