حكومت مركزىِ شهر، قوى بود، از آنان مى‌خواست كه افراد قيام كننده (شورشى) را معرّفى نمايند.

ب- منابع درآمد مردم‌

به طور كلّى، طرق درآمد مردمِ آن روزگار كوفه را مى‌توان به دو بخش: كسب و كار، و دريافت عطا و رزق از حكومت، تقسيم نمود:

يك. كسب و كار

كسب و كار مردم در آن زمان، معمولًا زراعت، صناعت، تجارت و يا كارهاى دولتى و حكومتى (مانند خدمت در شُرطه يا همان شهربانى) بود.

به نظر مى‌رسد با توجّه به وابستگى شديد مردم به عطا و حقوق حكومتى، مردم عرب كوفه، كمتر به كسب و كار مى‌پرداختند، به طورى كه گفته شده است: اكثر حرفه‌هاى كوفه را مَوالى بر عهده داشتند و اصولًا عرب‌ها، اشتغال به حرفه و صنعت را در خور شأن خود نمى‌دانستند.

دو. عطا و رزق‌

عطا، پرداخت نقدى‌اى بود كه از سوى حكومت كوفه، يك‌جا يا در چند مرحله، سالانه به مردم جنگجوى اين شهر، انجام مى‌گرفت، چنان كه رزق، كمك‌هاى جنسى، مانند: خرما، گندم، جو، روغن و ... بود كه هر ماه به صورت بلا عوض، به آنها تحويل مى‌شد.

نظام عطا و رزق، به وسيله عمر بن خطّاب، بنيان‌گذارى شد، بدين ترتيب كه عمر، براى برپا داشتن يك لشكرِ هميشه آماده و به منظور جلوگيرى از اشتغال سربازان به كارهاى ديگر، براى آنان حقوقى ساليانه تعيين نمود، كه ملاك‌هاى خاصّى را نيز (مانند: صحابى بودن، دفعات شركت در جنگ‌ها و ...) در آن، مدّ نظر داشت. اين حقوق ساليانه- كه عمدتاً از فتوحات و خراج سرزمين‌هاى تازه فتح شده، تأمين‌