خود را كاتب وحى قلمداد كرده بود، به اين ادعاى او پاسخ داده است.[1] به نظر مى‌رسد معاويه در دوران امارتش در شام، خود را كاتب وحى مى‌خوانده است. بنا بر قولى، از جمله شرطها يا خواهش‌هاى ابوسفيان از پيامبر، نويسندگى معاويه براى آن حضرت بوده است.[2] ابو رَيّه، به صراحت، كاتب وحى بودن معاويه را رد كرده و محال دانسته و به دسيسه‌هاى بنى اميه اشاره كرده است.[3] خالد بن وليد و عمرو بن عاص نيز كه برخى آن دو را در شمار كاتبان وحى آورده‌اند، در سال هفتم هجرت، شش ماه پيش از فتح مكّه‌[4] يا پس از حديبيه و قبل از خيبر، اسلام آوردند.[5]

حصين بن نمير و مغيرة بن شعبه- كه در سال ششم اسلام آورد و گهگاهى كتابت مى‌كرد-،[6] طبق گزارشى تنها در امور شخصى، نويسنده پيامبر صلى الله عليه و آله بودند و معاملات و قرض‌هاى پيامبر صلى الله عليه و آله را مى‌نوشتند و در غياب معاويه و خالد، عهده‌دار كتابت مى‌شدند.[7]

[1]. أنساب الاشراف: ج 5 ص 111؛ الفتوح: ص 478- 479.

[2]. تاريخ دمشق: ج 23 ص 456.

[3]. شيخ المضيره: ص 205.

[4]. المغازى: ج 2 ص 661؛ اسد الغابة: ج 2 ص 93؛ الإصابة: ج 2 ص 215.

[5]. تاريخ خليفه: ص 52.

[6]. الكامل فى التاريخ: ج 2 ص 230.

[7]. العقد الفريد: ج 4 ص 152.