دور آن را آب مى‌پندارد».

مَثَل ايمانيان در استوارى، چون بنايى است پولادين و در بالندگى، چون گياهى پر از طراوت و شادابى:

«كَأَنَّهُمْ بُنْيانٌ مَرْصُوصٌ‌.[1]

گويى بنايى آهنين اند».

«كَزَرْعٍ أَخْرَجَ شَطْأَهُ فَآزَرَهُ فَاسْتَغْلَظَ فَاسْتَوى‌ عَلى‌ سُوقِهِ‌.[2]

همانند زراعتى كه جوانه‌هاى خود را خارج ساخته، سپس به تقويت آن پرداخته است تا محكم شده و بر پاى خود ايستاده است».

جهنم، گويى موجود زنده‌اى است؛ داراى فريادى قهرآميز و زفيرى دهشت‌انگيز:

«كَلَّا إِنَّها لَظى‌\* نَزَّاعَةً لِلشَّوى‌\* تَدْعُوا مَنْ أَدْبَرَ وَ تَوَلَّى‌.[3]

امّا هرگز چنين نيست، شعله‌هاى سوزان آتش است. دست و پا و پوست سر را مى‌كند و مى‌بَرَد. و كسانى را كه به فرمان خدا پشت كردند، صدا مى‌زند».

«إِذا رَأَتْهُمْ مِنْ مَكانٍ بَعِيدٍ سَمِعُوا لَها تَغَيُّظاً وَ زَفِيراً.[4]

هنگامى كه اين آتش آنان را از مكانى دور ببيند، صداى وحشتناك و خشم‌آلودش را كه با نفس زدن شديد همراه است مى‌شنويد».

«إِذا أُلْقُوا فِيها سَمِعُوا لَها شَهِيقاً وَ هِيَ تَفُورُ\* تَكادُ تَمَيَّزُ مِنَ الْغَيْظِ.[5]

هنگامى كه در آن افكنده شوند، صداى وحشتناكى از آن مى‌شنوند و اين در حالى است كه پيوسته مى‌جوشد. نزديك است (دوزخ) از شدّت غضب پاره پاره شود».

[1]. صف: آيه 4.

[2]. فتح: آيه 29.

[3]. معارج: آيه 15- 17.

[4]. فرقان: آيه 12.

[5]. ملك: آيه 8- 9.